Toen in 2005 het hondje van Evalien overleed, een West Highland terriër genaamd Vlokkie, was het verdriet enorm. Edwin, haar neef wilde haar graag helpen en ging via internet op zoek naar een andere hond.
Al snel kwam hij op een website terecht van een asiel in Spanje waar honden ter adoptie stonden. Een hondje in het bijzonder trok zijn aandacht, een hondje met een kaneel kleurige vacht, een zachte uitstraling en de grootste puntoren die hij ooit op een hond had gezien. Een Podenco bleek het te zijn, zo stond in haar beschrijving, een hondenras waar hij nog nooit van had gehoord.
Bij de gegevens van dit uiterst bijzondere hondje stond ook een telefoonnummer waar hij terecht kon voor meer informatie.
Toen Evalien het nummer belde werd zij doorverwezen naar een ander telefoonnummer waarbij gevraagd moest worden naar De Heer Kabouter, en zo geschiedde. De heer Kabouter bleek Peter Koekebakker te zijn die destijds nét een asiel was gestart in Spanje, La Linea. Zijn bijnaam had hij te danken aan zijn lichaamslengte die, zoals jullie al raden, niet bijster lang was.
Na dit telefoongesprek was de interesse naar dit onbekende hondenras gewekt en zijn Edwin en Evalien het web opgedoken om alles te lezen wat er bekend was over de Podenco. De informatie die destijds beschikbaar was op internet was erg beperkt, al helemaal in het Nederlands.
Waar ze wel snel achter kwamen was dat het een bijzonder ras is, een eeuwenoud hondenras met een uiterst zacht karakter. Ze waren verkocht, voornamelijk door die karakteristieke grote puntoren en de glimlach waarmee velen van hen de wereld lijken toe te lachen. Pas later kwamen zij erachter hoeveel tragisch leed er achter die tedere glimlach verborgen ligt.
Dat lieve kaneelkleurige hondje wat Edwin zijn aandacht trok, Chica genaamd, heeft Evalien na overleg besloten te adopteren.
Chica was door Peter Koekebakker op straat bij een vuilnisbak gevonden, waar zij probeerde te overleven. Chica was rustig en timide, erg voorzichtig naar mensen toe. Eenmaal geadopteerd en bij Evalien in Nederland bloeide ze helemaal op, was ze de vrolijkheid zelve en straalde het geluk er vanaf.
De eerste tijd was in het gedrag van Chica nog duidelijk te merken dat zij ooit had moeten overleven op straat, haar interesse voor vuilniszakken bleef groot en ze haalde geniale streken uit. Als je maar even niet oplette dan had je geen idee waar je karbonades waren gebleven en zou je haast gaan twijfelen of je ze nou toch al zelf had opgegeten. Chica was een pikkedief eerste klas!
Door de snel groeiende liefde voor Chica en daarmee ook voor het ras Podenco in het algemeen wilden Edwin en Evalien graag meer weten over het ras en besloten zij op bezoek te gaan bij het asiel in Spanje, waar zij warm werden ontvangen door Peter en Madeleine.
Er waren veel honden in het asiel, veel vreselijke verhalen te vertellen en tijdens de rondleiding viel er één hondje héél erg op. Het was een heel klein en extreem angstig Podenco pupje, doodsbang voor mensen probeerde ze zich te verstoppen in een hoekje van de kennel, in de hoop daardoor onzichtbaar te zijn. Het was duidelijk dat dit hondje een trauma had opgelopen en Edwin en Evalien besloten dan ook op dat moment dat zij dit verder kansloze hondje wilde helpen. Het is hoogstwaarschijnlijk dat ze haar hebben opgehangen en dat ze in haar jonge leven de mens al van zijn slechtste kant heeft gezien. Met de liefde en aandacht die ze bij Evalien kreeg is ze uiteindelijk uitgegroeid tot een vrolijke en trotse Podenco. Haar oren hingen niet langer maar stonden fier omhoog en haar goudkleurige ogen straalde. Haar achterdocht naar vreemden is altijd gebleven maar dit eens kansloze hondje is op haar manier gelukkig geworden, in Spanje had ze het zeker niet gered. Het is dan ook dit hondje wat hèt gezicht is geworden van Podencoworld.
Bonita staat afgebeeld op het logo van Podencoworld en zij is een van de hoofdredenen geweest om een stichting op te richten die zich geheel toewijdt aan het helpen en het op de kaart zetten van de Podenco.
In 2005 was het algemene idee dat Podenco’s enkel geschikt waren voor de jacht en niet als huishonden gehouden konden worden. In een relatief korte periode zijn Edwin en Evalien er achter gekomen dat dat een broodje aap verhaal was, zij hadden immers Chica en Bonita ,die inmiddels gelukkig genoten van het huiselijke leven, als bewijs. (Later in de jaren nog gevolgd door Lili en Wikkie uit het asiel La Linea. Gaya en Chibona uit het asiel Tierra Blanca op Tenerife, Kleintje en Jody uit het asiel Malaga Animales y Plantas).
Lili en Wikkie Chibona en Kleintje Jody en Gaya
Vanaf toen zijn zij zich met hart en ziel gaan inzetten om zoveel mogelijk van de Podenco’s te redden want in Spanje hadden ze geen enkele kans. Als ze niet aan de hand van de jager aan hun eind kwamen dan was het wel langs de drukke wegen of in een dodingstation (Perrera). De ingrijpende video, The Podenco Massacre, brengt pijnlijk aan het licht wat niemand eerder ooit bewust had gezien.
THE PODENCO MASSACRE
Het werd een gevecht tegen het onrecht en dierenleed en ze waren er van overtuigd dat dit bijzondere ras gekend moest worden om hun prachtige karakter en het leed dat hen werd aangedaan want dat was voor het grote publiek, tot dan toe nog onbekend. Het leed van andere jachthonden in Spanje was al eerder onder de aandacht gebracht waar vele stichtingen zich al voor inzetten maar de Podenco’s, dat waren The Great Forgotten!
Vanaf de eerste kennismaking met de Podenco in 2005 zijn Edwin en Evalien verschillende keren naar het asiel van Peter Koekebakker geweest en hebben zij de adopties van de Podenco’s op zich genomen, waar Peter erg blij mee was omdat er nu ook naar deze honden werd omgekeken. Door de bekendheid die zij hiermee aan de Podenco gaven werden zij steeds vaker benaderd met hulpvragen vanuit Spanje. In 2011 besloten zij dan ook dat ze meer wilden en konden betekenen voor de Podenco en zijn meerdere asielen gaan ondersteunen vanaf nu als officiële stichting, Stichting Podencoworld.
Kleine asielen die Podenco’s hadden zitten, die tot toen kansloos waren geweest, kregen weer hoop. Vrijwilligers die verwaarloosde en vaak mishandelde Podenco’s zagen lopen konden weer wat voor ze betekenen en begonnen weer met frisse moed aan reddingsacties, want ook deze honden hadden weer een eerlijke kans op een toekomst.
In de jaren dat zij de stichting hebben opgebouwd tot de grote organisatie die het nu is hebben vele hoogtepunten meegemaakt en enkelen daarvan uitgelicht:
De bezoeken aan de asielen, waarbij ze alle bijzondere mensen hebben mogen ontmoeten, die tot het uiterste gaan om dieren in nood te redden hebben Edwin en Evalien geraakt. Zo ook de vele Podenco’s die zij ter plekke ontmoet hebben, smachtend naar wat liefde en aandacht, de hele verdrietige Podenco’s die gebroken al jaren in het asiel verbleven en de hoop waren verloren, die later geadopteerd werden en in Nederland een complete metamorfose hebben ondergaan en zich ontpopte tot vrolijke en gelukkige honden.
De bezoeken aan het asiel Tierra Blanca op Tenerife en de kennismaking met Evita en Leona. Het tweetal leefde al jaren aan een korte ketting en hadden hun kennel niet meer kunnen verlaten omdat hun eigenaar (een jager) ziek was. Slechts enkele uren voor het vertrek terug naar Nederland is het ze gelukt om ze te bevrijden van hun ketting en in veiligheid te brengen. Ook zij hebben hierdoor een mooie kans gekregen om nog een tijd te ervaren wat de warmte en liefde van een eigen thuis is.
Daarnaast was het machtig mooi om zo veel voor de asielen te kunnen betekenen middels projecten ter verbetering van de condities, de financiële ondersteuningen waardoor het weer leefbaar werd, donaties voor operaties en het inzamelen van veel, heel veel hulpgoederen, voer en medicatie die steeds weer op transport zijn gezet naar Spanje.
De ontvangen onderscheiding van het Cabildo de Insular, de overheid van Tenerife, als dank voor wat de stichting op Tenerife betekende voor de toekomst van de Podenco’s.
Ook de strandwandelingen waren iedere keer weer een hoogtepunt, om zoveel blije en vrolijke Podenco’s te zien genieten van hun vrijheid, liefde en de stabiliteit van een eigen thuis. Dat was de grootste beloning voor ze, om te mogen zien dat ze van een heuse hel in de hemel terecht zijn gekomen. Daarvoor zijn ze vooral ook alle adoptanten enorm dankbaar.
In de loop der jaren is het Podencoworld gelukt om het ras Podenco onder de aandacht te brengen, ze hebben een gezicht gekregen, een stem. De mishandeling en het leed dat de Podenco wordt aangedaan krijgt nu ook internationale aandacht en inmiddels maakt Podencoworld deel uit van de Galgo Lobby en hebben zich vele initiatieven ontplooid om op alle mogelijke manieren aandacht te vragen voor de Podenco.
Vanaf 2005 is het Podencoworld gelukt om samen te werken met circa 30 asielen en te bemiddelen bij over de 3.500 succesvolle adopties, iets waar initiatiefnemers en oprichters Evalien de Ruiter en Edwin Verhaegen enorm trots op en dankbaar voor zijn. Iets wat ze zonder de inzet van al die vrijwilligers nooit was gelukt! Heel veel filmpjes van Asielbezoeken, Aankomsten en Strandwandelingen zijn terug te zien op: https://www.youtube.com/user/podencoworld
Sinds September 2021 hebben Edwin en Evalien de stichting overgedragen aan een nieuw bestuur en wensen hen veel succes, dat ook zij met liefde blijven geloven in The Great Forgotten. Ook willen ze nog eens duidelijk maken hoeveel waardering zij voor alle vrijwilligers hebben die samen met hen Stichting Podencoworld hebben gevormd en gebracht tot wat het nu is!
Keep being the voice for those who can not speak, be the voice of The Great Forgotten.