De eigenaar van de auto die zojuist stopte voor het asiel opent zijn achterklep. Pakt een hond, zijn hond. Middelgroot, waarschijnlijk een Labrador kruising. De hond kwispelt van vreugde met zijn staart. Het is zijn manier van het tonen van blijdschap aan iemand die hij vertrouwt. Honden zijn erg sociaal. Zijn baasje pakt zijn riem. De hond kent de routine inmiddels, het begin van een wandeling. Maar deze keer zal alles anders zijn. Hij bindt de hond vast aan de paal voor het hek van het asiel. Hij belt aan, springt in de auto en rijdt weg. Het zal de laatste keer zijn dat hij zijn hond ziet. Hij is gewoon weggegaan.
Deze scène herhaalt zich keer op keer, te vaak in het asiel van Malaga. Gedurende 2013 heeft deze organisatie 1791 dieren verzameld. Vooral honden en katten. De rest zijn fretten, meeuwen, torenvalken, schildpadden en een leguaan. Een waardig leven en liefde. Het zijn kleine gebaren waar deze zielen naar verlangen, die verwaarloosd zijn door hun eigenaren. Een aantal vrijwilligers probeert het hen iedere dag te geven. Herstel van het vertrouwen in de mens, wachtend op iemand die langs komt om hen een nieuw thuis te geven. Het is erg moeilijk. Er komen altijd meer dieren binnen dan er weggaan, veel meer. "Als er 15 per week het asiel verlaten, komen er 25 binnen", zegt Carmen Manzano. Voor een groot aantal dieren is het erg moeilijk om een familie te vinden. Puppies hebben veel output. Hun ogen, hun vrolijke karakter wekken het moederinstinct. Niemand kan hen weerstaan. Maar ook zij worden groter en sommigen komen terug. De kleine honden vinden meestal ook hun weg naar een gezin. Dan zijn er de grote en oude honden. Sommigen hebben het geluk dat iemand zich bewust wordt van hun uiterlijk en beslist om hen een kans te geven. Weinigen zijn hiertoe bereid. De oudste honden verblijven in het verpleeghuis. Sommige kwamen zelfs als puppies in het asiel, en sterven in het asiel als bejaarde honden. Ze laten een triest leven achter, hun hele leven opgesloten in een kennel. Bella is zon’n geval een Duitse herder van 14 jaar oud. Dit jaar zijn er 737 honden geadopteerd. Ook katten spenderen vaak hun hele leven in het asiel, het is erg bijzonder als iemand naar hen vraagt.
Carmen Manzano is de voorzitter van Protectora de Animales y Plantas de Málaga. Het asiel bestaat sinds 1816. Het begon als een club om paarden te helpen. In 1964 werd het een stichting van nationaal niveau. Sinds 2000 is er een overeenkomst getekend met de stad Malaga om dieren op te nemen.
In het dagelijkse leven is Carmen een bestuurder in de financiële sector. Maar haar werkdag stopt niet na acht uur. Na haar werk gaat zij snel eten zodat ze om vijf uur ’s middags in het asiel kan zijn. Iedere dag van maandag tot zaterdag. Een leven gewijd aan dieren. Ze beschouwt zich als een animalista. Ze houdt van hen. In haar kantoor hangt een foto van haar kleinzoon die een hond kust. “Er zijn dagen dat ik het erg zwaar vind, omdat ik erg moe ben. Maar zij hebben niemand anders. Daar ben ik me van bewust en ik kan hen niet in de steek laten”.
Maar waarom? Als protectora Malaga niets voor hen doet, dan zouden zwerfdieren met een wisse dood worden geconfronteerd. En deze dood is zeer dichtbij. Ongeveer 500 meter hiervandaan is Centro Zoosanitario, beter bekend als het gemeentelijk asiel. De dieren die hier komen hebben een vervaldatum. Tien dagen, als niemand ze heeft geadopteerd, worden ze ingeslapen. Protectora Malaga tracht om dieren uit de perrera te halen, zoveel als zij kan. Maar de ruimte is beperkt. In theorie is er ruimte voor 300 dieren. Op dit ogenblik zijn er 700 geregistreerde dieren. Carmen is zeer gevoelig geworden: "mijn man zegt dat ik steeds gevoeliger wordt. Hoe kan ik dat zijn? De ongevoeligheid die de mens toont is ongelooflijk. Niets is wreder dan een dier te houden en dan te verlaten. Wat mij verdriet doet zijn de vele nachten die hun hond in dit asiel alleen zal doorbrengen”.De vrijwilligers hebben de achtergelaten hond bij de voordeur opgemerkt. De hond wordt naar de kliniek gebracht. Er is werk voor de dierenarts. Externe en interne ontworming. Dan een meer uitgebreide analyse om potentieel letsel of ziekten te ontdekken. Vervolgens begint de zoektocht naar een geschikte kennel waar hij de dagen, totdat een nieuwe familie hem zal adopteren, zal doorbrengen. Als de hond geluk heeft. Hij ligt huilend in de hoek van de kennel. Hij mist zijn eigenaar. Voor honden is het hun wereld. Hummer is de nieuwe naam die hij heeft gekregen. Een aantal dieren die in het asiel terecht komen, zijn getraumatiseerd voor het leven. Het asiel heeft een etholoog. Het is een psycholoog voor dieren. Zij geeft advies aan de vrijwilligers. Sommige honden zijn zo getraumatiseerd en bang dat zij niet benaderd kunnen worden. Ze bijten. Dat blijkt uit de handen van de vrijwilligers.
Het asiel heeft er ongeveer 150. Ze wisselen elkaar af, maken kennels schoon, wandelen met de dieren. Laten zien dat ze niet alleen zijn. Zonder hen, zou het onmogelijk zijn. Het asiel heeft ook vaste medewerkers. Dierenartsen en assistenten. Negen medewerkers die elke maand moeten worden betaald. De stad Malaga helpt, maar weinig. 30.000 euro per jaar. 5.000 euro per maand wordt uitgegeven alleen aan diervoeder. De rest van het geld wordt verkregen via bijdragen van de leden, of verschillende evenementen die worden georganiseerd om fondsen te werven. Elke maand is er een open dag. Het asiel organiseerde gisteren een nieuwe open dag met een flashmob, die werd uitgevoerd door een groep, om te dansen, met de docent Elvira Romero, de groep bestond uit zo’n 70 kinderen tussen zeven en 14 jaar, en tientallen vrijwilligers.
Werken met scholen is ook zeer belangrijk. De kinderen komen naar het asiel om bewustzijn te kweken. Het dier heeft te lijden. Het is niet een gril, of een cadeau voor Kerstmis.Een kleine pup heeft geluk. Guillermo en Silvia kwamen naar het asiel om een hond te adopteren. Het gezin zal de kleine geven wat hij nodig heeft. Guillermo had altijd honden. Ik kan me geen leven voorstellen zonder hen: “ik had een boxer die vijftien jaar werd en overleed. Na een tijd van rouw, hebben we besloten om er één te adopteren. Ik begrijp niet goed dat mensen honden kopen. Er zijn er velen die een nieuwe familie nodig hebben. Het ras maakte mij niets uit, we zullen hen alle genegenheid geven. Deze zelfs meer”.
Voordat men een hond meeneemt, moet men een psychologische test afleggen. Niemand neemt een hond mee zonder te zijn geëvalueerd door Carmen. Veel migreren. Nederland, Duitsland en Finland zijn de gebruikelijke bestemmingen. Hummer zal zijn eerste nacht doorbrengen op de koude vloer van de kennel. De eerste nachten zijn de zwaarste. Dit zal zo blijven, totdat iemand hem een thuis geeft. Deze keer voor altijd.
De Vereniging werd in 1882 door dames uit de high society van Málaga opgericht, om op te komen voor de rechten van de paarden. Na een lange strijd, kregen we een officiële benoeming op 1 januari 1966. Wij staan ingeschreven bij La Junta de Andalucía (Andalusische regering) als een vereniging van vrijwilligers voor dieren. Sinds 9 september 2007 ook bij de Gemeente Málaga, om als vereniging aanspraak te maken op subsidies omdat we sinds 2002 erkend zijn door de Junta de Andalucía als een zoölogische kern (die ons in staat stelt om zoveel dieren hebben). Het asiel ontvangt een subsidie van het stadhuis*, helaas, als gevolg van de crisis zijn de subsidies gekort met 40%. Het is erg moeilijk om daar mee om te gaan omdat mede door de crisis steeds meer dieren worden achtergelaten. Meer dieren redden met minder geld, dat valt niet mee. We hebben ongeveer 1.400 leden, zij betalen een contributie dat een minimum bedrag van 7 euro per maand is. Wat de donaties betreft, komt het meeste van de leden. De laatste donatie was een Röntgen-apparaat voor de kliniek. Er zijn ook verscheidene leden, die hun testament ten gunste van de het asiel hebben opgemaakt. Zij zijn natuurlijk al lange tijd lid en weten dat het harde werk dat we doen met onze dieren, gepaard gaat met chronisch geld tekort. Twee keer per jaar organiseren we voedselinzameling bij twee grote supermarkten. Van tijd tot tijd vragen we ook om dekens (in het bijzonder in de winter voor pups en senioren), handdoeken, vooral katoen, spuiten en allerlei artikelen voor de kliniek. We werken voor het gemeentehuis (dit is de reden waarom we de subsidie krijgen), elke middag en tijdens het weekend, om de achtergelaten dieren te redden en mee te nemen naar het asiel in plaats van aan de gemeentelijke kennel, waar ze de dieren in laten slapen na 15 dagen. In feite hebben we een overeenkomst met het stadhuis en elke maand nemen we ongeveer 10 honden (die de bestemming hadden om binnenkort in te slapen). We hebben ongeveer 70 tot 75 vrijwilligers werkzaam bij het asiel, die erg hun best doen. Het asiel zou niet kunnen bestaan zonder deze vrijwilligers, de meeste van hen zijn meisjes! Op dit moment hebben we 380 honden, 220 katten, plus 12 schildpadden en 6 leguanen. Zoals u begrijpt, zijn we erg blij met alle hulp van Stichting Podencoworld als ze onze lieve honden naar een goed tehuis brengen.
Geschreven door Esperanza Abadia