Einde jachtseizoen
In veel regio’s in Spanje eindigt in februari het jachtseizoen, de Spaanse dierenbescherming weet dat nu het 'hoogseizoen' begint: maart is een van de maanden waarin het aantal aan verlaten honden aanzienlijk toeneemt.
(link data jachtseizoen: http://www.elcotodecaza.com/reportaje/caza-menor/empieza-caza-menor-aqui-tienes-fechas-151007)
Ongeacht hoe goed het dier heeft gejaagd, hoe snel en gehoorzaam, trouw en liefdevol het is... Het maakt echt niet uit. Het jachtseizoen eindigt en nu worden de podenco’s een echte ergernis en een onnodige financiële last.
Het gevolg is een overvloed aan beelden tot vervelens toe herhaald: honden, vooral Podenco’s die doorgaans gebruikt worden door jagers, zwervend, hongerig, aangereden door auto’s. De verontwaardiging van dierenbeschermers is groot. Deze dieren verdienen het om, ten minste met een beetje respect, te worden behandeld vooral wanneer zij de belangrijkste hoofdrolspelers zijn bij de activiteit waarvan deze groep van jagers zo schijnt te genieten.
Hoe verklaren we dergelijke onrechtvaardigheid? Hoe verklaren we zoveel onnodig lijden?
Hoe is te verklaren dat terwijl de jacht wordt gesubsidieerd, de dierenbeschermers de ene dag na de andere moeten reageren op smeekbeden van de vele wanhopige noodoproepen, om hulp te bieden aan het grote aantal mishandelde jachthonden. Dieren hebben geen rechten, maar mensen evenmin, omdat de plaatselijke dierenbeschermers geen dag door kunnen komen zonder geconfronteerd te worden met een geval die hen de adem beneemt.
De enige mogelijkheid voor duizenden en duizenden podenco’s is een adoptie naar het buitenland, in hun vaderland is het onmogelijk om van een vreedzaam bestaan te genieten en te ontsnappen aan een vreselijk lijden en een zekere dood, een land waar bijzonder meedogenloos met dieren wordt omgegaan. Dierenwelzijn organisaties in Spanje zullen beschadigde podenco’s blijven redden, maar de asielen zijn na het jachtseizoen al snel overvol, waardoor zij de verlaten podenco’s niet langer op kunnen nemen. In een aantal asielen worden de podenco’s sowieso geweigerd, podenco’s die er verblijven leven er al jarenlang en er is geen output. Het gevolg is dat deze verloren zielen uitgehongerd zullen sterven op het platteland, aangereden worden en sterven langs de wegen of een gruwelijk einde zullen ondergaan in een van de vele perrera’s.
Stichting Podencoworld tracht in samenwerking met de 30 asielen waar zij mee samenwerkt zoveel mogelijk van hen te helpen en te redden, een beter leven, een thuis te bieden. Echter de middelen van de stichting zijn beperkt, de toestroom van verlaten podenco’s is enorm, er zijn nog minstens honderd Podenco stichtingen nodig om enig verschil te kunnen maken voor ‘The Great Forgotten’.
Edwin Verhaegen oprichter Stichting Podencoworld
Situatie Canarische eilanden: (exemplarisch voor geheel Spanje)
