Dit is het verhaal van podenco moeder Loua met haar vier puppy’s Bambi – Nymphe – Meg en Pepito.
Zij zijn in Spanje in het wild geboren en dankzij hun moeder hebben ze dit overleefd, omdat het toch wel heel moeilijk werd om eten te vinden toen de puppy’s iets groter werden zijn ze de bewoonde wereld op gaan zoeken. Zij werden gespot bij het huis van Belinda Meuldijk. Haar grote liefde voor de dieren mochten ook deze hondjes meemaken, zij kregen er eten.
Al bleven ze in het begin op afstand, toch werd de band tussen Belinda, Yoshi en de hondjes langzaam aan vertrouwelijker.
Belinda en Yoshi hebben met veel geduld deze hondjes getemd en hen laten vaccineren.
Ze hebben Podencoworld gevraagd of wij deze hondjes voor hen willen bemiddelen en natuurlijk doen we dit graag, want wij weten hoe zwaar de podenco’s het hebben in Spanje en wij geven graag zoveel mogelijk podenco’s een kans op een beter leven.
Moeder Loua en haar puppy’s komen binnenkort naar Nederland en dan gaan ze in de opvang, via Podencoworld zijn deze prachtige zieltjes dus te bekijken en te adopteren.
Hieronder vindt u het verhaal van hun reddingsactie vanaf het begin door Belinda Meuldijk :
Belinda Meuldijk
10 maart
...en dan verschijnen er vier broodmagere puppies met hun moeder. Wilde Podencoos. Ze zijn op jacht en vangen bij ons een pannetje kip. De poezen Pushme, Mao en oom Tom zijn op hun hoede. De woorden kip, konijn en kat beginnen alledrie met een K...weten die wilden wel wat het verschil is?
Het is het al-oude probleem bij hondjes in het wild: ga je ze proberen te temmen, of niet? Ze zijn hier vlakbij in een hol in de campo geboren. Nog geen mens heeft ze aangeraakt. Vel over been net als de moeder. Vanmiddag stonden ze op het dak van ons huis. Thier en ik deden wat iedereen doet: we gaven ze te eten. Maar als ze achter de katten aan gaan, wat dan? Pups in het wild: max 2 jaar te leven. Meestal korter. Maar vangen? En als dat al lukt, waarheen? Asiels propvol, met 200 honden of meer. Morgen verder zien...
11 maart
Het zijn net hertjes. We hebben deze twee Bambi en Nymphe genoemd, lieve namen voor ongewenste kinderen van de natuur. Van de moeder en de andere pups nog niets gezien vandaag.
12 maart
Bambi nog nooit zo dichtbij gezien als nu. Maar van aanraken is nog geen sprake. Hij zal zijn moeder en zusjes wel aan het halen zijn: lunchtijd bij die gekke Hollanders, mam! Maar de gekke Hollanders gaan nu naar PAWS, dus...ze hebben het rijk alleen.
13 maart
Ontbijt is de tijd waarop je je kinderen eerst laat eten, en daarna pas zelf. Is ze geen geweldige mama? Kijk Pushme, ze doen niks! Maar Tom klimt in de druif en Pushme blijft me verwijtend aanstaren. Kijk achter je, sist ze tussen haar tanden door. En daar gaat mijn koffiekop al: de kleine schooiers zijn de tafel aan het afruimen! Bambi wil wel een stukje brood toe, uit mijn hand nog wel! Onze dagtaak is alweer duidelijk: kijken wie er in de omgeving misschien een podenco-puppy wil.
13 maart
Terwijl Yoshi vanmiddag uren bezig is geweest om de pups handtam te maken, werd het voor 1 van hen toch nog echt vrijdag de dertiende. Moeder en kinderen raakten in een doelgericht gevecht met een hond van de verre buren - wat een grote jongen is, type Brutus - en het kleinste en zwakste teefje raakte gewond en werd vervolgens toen ze piepend wegrende ook nog eens door haar eigen broertjes gemolesteerd. Dat gebeurde op een hobbelige afstand van ons en voor we erbij waren, was zij al de heuvels in gehinkt. Weg dus. Balen. Pushme zegt: snap je nou waarom ik het niet heb op die rothonden? Bah.
Yoshi maakt zichzelf populair bij Bambi en Nymphe.
15 maart
Ze is terug (Meg)! Mank en verzwakt, maar duidelijk op sleeptouw genomen door haar moeder, de mooie Loua. Pepito is de brutaalste, mede dankzij de voorbeeldfunctie van het kleine hitsige Menneke, van wie wij vurig hopen dat ie toch wel ergens een baasje heeft... Dat Yoshi Loua heel even kon aaien en dat Bambi uit ons hand at, dat was de winst vandaag. Morgen medicijnen halen bij de da, en verder zoeken naar een oplossing voor de hele familie. Maar nu niet nog meer aanlopers hoop ik!
Mank en triest maar ze leeft nog. Pepito vraagt zich af wie er nou een Mens wil.
Afbeelding
Ja, wij wachten wel hoor. Zondagmiddag, dat is grote lunchdag in Spanje, comprendo?
Ik heb beloofd om een verschil te maken in hun leven. We zullen ons best doen..
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
16 maart
Pepito op schoot en Bambi met zijn koppie op mijn knie...geweldig! Hun manke zusje heeft antibiotica door haar eten gehad vandaag. Maar..Je maakt ze tam en dan kijk je op en ziet een land dat geen genade kent met dakloze hondjes. Ik voel me als een herder met een kudde weerloze lammetjes, met hun moeder er bij...hoe vind ik een permanente oplossing? Niemand wil een podenco hier.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
17 maart
Het manke puppie kon niet meer met de moeder mee op pad en sliep met Menneke bij onze voordeur vannacht. Hier zie je de wond op haar schouder heel duidelijk. We hebben een bench geleend van PAWS. We gaan haar en Pepito vangen en naar de da brengen, want we hebben ze nu zo tam dat dat ook zonder touwen of vangkooien kan. Daarna de anderen, maar het wordt nog een heel traject. Onze terugvlucht zal weer uitgesteld moeten worden, vrees ik...
Mankie ligt naast Nymphe te slapen, uitbuiken en kracht opdoen heet dat. Als ze die lelijke wond niet had zou het er echt gelaxed uitzien!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Yes, we' got him!!!' Op de valreep, vlak voor de regen begon en ik net klaar was met hem te schilderen, liep Pepito de bench in en deed Yoshi vliegensvlug het deurtje achter hem dicht. En nu ligt ie te slapen en kon ik hem eindelijk op mn gemak bekijken, strelen ,en z'n teken uit z'n wollige puppyvacht halen. ' T Menneke kwam nu net driftig aankloppen en als een haas naar binnen. Zei dat ie kwam kijken hoe t met zn vriend ging, wat gelul is want hij wrat al 'n eten op en viel daarna prompt in slaap. De arme puppies buiten in de regen 'doet ze niets worden ze hard van zei hun mòeder ja ja.. Dus ik heb de bench met een dekentje en wat worst buten gezet voor de arme drenkelingen en ik hoor hun gekreun door de regen Morgen de rest of in elk geval mankie vangen.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
18 maart
Slechte diagnose: Het zijn de wildste pups die Inka gezien heeft. Ze hebben geen slechte ervaring met mensen, maar gewoon nog nooit een mens ontmoet, en vier maanden oud...dat is eigenlijk een te zware opgave. Vind daar maar eens een ervaren baasje voor. Andere (oudste) optie is castreren en weer loslaten, of de stilzwijgende: in laten slapen. Inka en ik gaan al 15 jaar terug en ze kent mij. We nemen het dus per dag. Voorlopig is de wond van Mankie behandeld en kan ik ze allemaal verder ontwormen. En temmen...'onze puppies zijn net zo wild als de zee...' zuchtte Yoshi, terwijl we naar de golven staarden.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
18 maart
Ik zat haar te schilderen terwijl ze mij zo aarzelend zat te bekijken vandaag. Okee, zei ik, ik noem je geen Mankie meer. Zeg het maar. Hoe wil je heten ? Iemand een suggestie ?
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
19 maart
Het is Meike geworden! Daar reageerde ze het meeste op van alle namen. Vanmiddag zaten ze allemaal nog Sneeuwwitje te kijken. Dat vond Yos de meest geschikte film voor ze. Daarna kwam de moeder ze halen. Het is altijd moeilijk om de deur open te zetten en ze te laten gaan dan. Maar Meike wou niet mee en nu zijn zij en Menneke ( die zegt dat ie echt geen baas heeft ) alleen nog hier. Nou ja, morgen zien we wel weer...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
20 maart
Even uitrusten, net als gewone huisdieren, maar als de moeder roept dan gaan Bambi en Nymphe en vandaag ook Meike, meteen mee om te jagen. Vandaag zag ik ze de herdershonden van de geitenkudde wegblaffen en dat is niet handig. Dat is zoiets als de indianen die de cowboys omsingelen. Maar het was wel hartverwarmend om te zien hoe Loua haar kinderen verzorgd en opvoedt, al heeft ze allang geen melk meer. Ze laat zich nu ook aaien en ik heb haar kunnen ontdoen van 50 teken. Dank je wel, zei ze, voor ze weer verdween.Het observeren van deze half wilde familie is heel bijzonder. Konden ze maar gewoon altijd zo blijven. Maar zondag komen de jagers. En asiels met 600 honden, zoals in Pechina en Leon heb ik van binnen gezien en daar wordt je ook niet blij van. Pushme zit in de garage en vraagt wanneer ik ze weg haal. Haar zoon en Tom houden zich onzichtbaar. Ach ja, al deze problemen met minderheidsgroepen en oprukkende beschaving...soms zijn het net mensen.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
21 maart
Stortregen en onweer ik heb de bench waarin de puppies zich piepend gepropt hadden naar binnen gesleept, want die stond inmiddels in een rivier bij onze voordeur. Nu is het dus puppy- pyama party hier in de woonkamer. Stelletje kleuters doet tikkertje. Hoop dat ze gauw moe worden. Kreun.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Na het nachtelijke beestenweer liet vanmorgen de zon zich voor het eerst in dagen zien. De aarde dampt en Nymphe neemt een zonnebad. De weg naar het strand is onbegaanbaar geworden, er zijn nieuwe rivieren overal. Maar de pups zijn vanmorgen hoog en droog met hun moeder de heuvels in gegaan. Alleen Pepito en Nymphe liggen met hun buik omhoog in de zon. En Menneke, die vannacht toen ik ze binnendroeg snel zijn kluifjes verstopte onder zijn kussen, die zegt dat wij gerust naar zee mogen want hij bewaakt het fort wel. Ja ja.. eventjes dan; kijken hoe wild de zee nu is.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
21 maart
Vandaag een goed gesprek met de herder van de geitenkudde gehad. Gelukkig was hij niet boos op ' mijn' podencoos. Ik vroeg of hij wist van wie de moederhond was. Hij zei met een blije tandenloze grijns dat hij dat niet wist, maar dat Podencoos de katten zeker zullen vermoorden. Loua is inmiddels veranderd. We zien een heel andere hond in haar dan toen we net aankwamen. Haar ogen staan anders, het is net of de korstjes van haar harde leven er af vallen. Er zit een lieve en zachte jonge teef van binnen. Als we haar nu laten gaan dan is er straks weer een nieuw nestje en begint het allemaal weer van voren afaan. De herder zou rond vragen wie er een podenco wil. Hij verbaasde zich over mensen die geen spaans of catalaans spreken. Want die zijn er, zei hij, zwaaiend naar de oprukkende buitenwijk van het dorp in de verte. Ik gaf hem hoofdschuddend gelijk. Mensen...verstaan elkaar lang niet zo goed als dieren.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
23 maart
Loua bij de dierenarts Zij was prima in de auto. 'We gaan naar huis!' zei ze tegen haar pups, met haar neus uit t raampje. Maar helaas.Het was de Europa kliniek maar. Het goede nieuws: haar bloedtest toonde geen enkele ziekte.Ze is te ondervoed voor sterilisatie nog, maar ze is nu gevaccineerd net als drie pups. Toen we thuiskwamen besloot ze nog eens op zoek te gaan naar haar baas en nam Pepito en Meike mee. Ze bleven 3 uur weg, tot het donker werd. Honden weten niet dat ze gedumpt zijn. Ze houden de hoop dat het een vergissing was en dat ze hun baas moeten zoeken. Morgen ga ik nogmaals vragen of iemand haar mist, maar ik vrees dat dat niet zo is. Morgen ook weer naar de da met Menneke en Meike. Terugvlucht moet weer uitgesteld worden. We gaan niet weg voor we ze onder dak hebben. Als jullie willen helpen daarbij, dolgraag! Ik heb een schilderij van ze gemaakt en iedereen die iets wil bijdragen krijgt een gesigneerde fotokopie er van, van mij. Beetje simpel misschien, maar het drukt iets van m'n dank uit.
Afbeelding Afbeelding Afbeelding
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
23 maart
Dit ontroerde mij vandaag Yoshi schrijft een lijst met dingen die de pupies nog moeten leren ":.Zindelijk Zijn. Tam voor allen.. Autorijden, Aan de lijn lopen." Voor een dyslectische autist een hele opgave. Maar hij wil hondentrainer worden, dus hij maakt een gedegen plan. Pas als de pups alles op zijn lijst hebben geleerd gaan we weg, zegt hij ergens in april of mei. Dieren en autisten spannen soms samen om hun zin te krijgen.' Het zal nog wel een paar weekjes duren. Want Meike is nog zo schuw......jaaa, maar we kwamen maar voor een weekje.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
24 maart
Het nieuwe banknr. is NL48 INGB 0690373473, ten name van Duval, en onder vermelding van 'giften podencos' We zullen het gebruiken voor de inentingen/paspoorten en chips, bloedtests en sterilisatie en alles wat nodig is om de pups en de moeder goed onder te brengen. Als er wat over blijft dan gaat dat naar de stichtingen die ons helpen. ( zoals Podencoworld Nederland en Paws ) Ook Meike en Menneke zijn vanmorgen ingeent. Meike heet nu Meg, want zo werd het op z'n Spaans geschreven. En Menneke, die pas drie blijkt te zijn, heeft zijn functie als voorbeeldhond nog eens opgeschroefd door ook bij de da keurig te laten zien hoe het moet. Hij loopt huppelend als Oscar Pretorius en als je hem optilt doet hij een dooie kip na, maar verder is het een innemend Menneke dat klein genoeg is om op schoot te mogen vliegen. Dus als we zijn baas niet vinden...Loua is intussen zo blij als een kind. Ze heeft het idee dat al haar zorgen achter haar liggen. Zoals ik haar schilderde, net die moeheid on haar blik, zo kijkt ze nu niet meer.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
25 maart
Iedereen bedankt voor de lieve giften voor Loua en de pups! Elke euro helpt! We kunnen nu de vaccinaties voor de 2e prik en de leish tests betalen. Op de foto zie je Loua' s rug en heupen terwijl ze naast Meg ligt. Dat moet wel aansterken voordat we haar laten steriliseren. We leren de pups nu om attent te zijn op ons, door Loua op de wandeling regelmatig te belonen. Bambi kwam trots aan met een half jong konijn, vers uit de grond. Kijk eens: geen Chappie maar Flappie! Yos en ik griezelden, denkend aan onze katten die zich goed verscholen houden. Het liefst zou ik morgen wegrijden met alle hondjes, om de katten hun wijde wereld terug te geven...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
26 maart
Met Loua en Bambi op het strand. Een hondenleven kan in een handomdraai van hongerig naar paradijselijk gaan ! En ze passen zich moeiteloos aan. Het is altijd weer verbijsterend. Geef ze de tijd om het rustig te ervaren en ze zijn overal voor te vinden.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
27 maart
We dachten dat 't Menneke maar zo'n beetje mee liep met de anderen, maar hij heeft toch echt een rol. Iedere ochtend wast hij de oren en ogen van de pups, en als de moeder op jacht gaat dan is hij de baby-sit voor degenen die niet mee gaan. We noemen hem nu dus 'oom Harry'. Bambi heeft z' n neus in m'n olieverf gestoken vandaag, en of oom Harry daar ook wat aan wil doen...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
28 maart
Harry heeft z'n poot verzwikt! Hij blijft positief, maar het valt niet mee. Hij mag dan een Spanjaard zijn, dit is echt niet zijn land, met al die rotsen en konijnenholen. Hij heeft ook zo' 'n klein raar lijfje.De pups en Loua zijn bijna klaar om te gaan. En Loua heeft misschien een nieuw baasje (opvang adres) ... YES! Nu de anderen nog... zoals: Bambi, de grootste charmeur van het stel. Bambi scheldt graag tegen zichzelf in de spiegel, houdt van lange wandelingen met z'n moeder en is heel zacht in de bek. Dol op knuffelen, net als Nymphe. Nymphe is het aanhankelijke meisje van de roedel. Persoonlijk door Yoshi tam geknuffeld, heel nieuwsgierig maar ook bedachtzaam. Meg ( voorheen Meike/Mankie) had een lelijke wond in haar nek omdat zij aangevallen is door een grote hond, ook liep zij hierdoor mank maar dat is nu genezen. Ze is de schuchtere schoonheid van het stel. Meg heeft een rustige grotere hond naast zich nodig, waaraan ze zich kan optrekken. Pepito is de meest leerbare knul van de roedel. Hij leerde meelopen en 'zit' in 2 dagen en zou echt naar behendigheid moeten, zo' n talent. Laat ook graag de spikkels op zijn buik tellen. Al deze pups zijn in het wild geboren en hoewel ze nu handtam zijn, hebben ze toch een ervaren en rustig baasje nodig om mee te komen in onze maatschappij.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
29 maart
De klok een uur vooruit, wie heeft dat bedacht? Niet de puppies of moeder Loua of oom Harry! Na hun laatste plas buiten hadden alle zes nu in coma moeten gaan. Het is nu twaalf uur ipv elf, kinderen! Maar die opmerking is het startsein voor de olympische spelen voor mentaal beperkte puppies. Slippend over de gladde vloer zitten ze mekaar achterna, gappen de kauwstaafjes en daarna het zakje van de kauwstaafjes en daarna deel ik ons stokbrood voor morgen uit, en als dat op is hebben ze ineens allemaal jeuk en wordt oom Harry boos door al dat gekrab - die rotkinderen gromt hij. De klok zegt dat het nu al half twee is. Mijn eigen klok zet ik voortdurend een maand vooruit : waar zullen zij dan zijn; wie adopteert deze pubers? Of een maand achteruit: vier uitgehongerde wilde hondjes die zich niet lieten aanraken. Wat moesten we daarmee? Het uur nu is het uur waarin zij leven en vandaar dat het zorgenloos is. Ik stel voor om voortaan het extra uur dat de grote klok van de bureaucatie ons ongevraagd in de maag splitst en dat volstrekte tijd ontwaarding is, serieus in te vullen met een uitbundige strijd om een kauwstaafje. If you can't beat them, join them. Wat een goed plan! Maar nu, he he , nu ik klaarwakker ben met deze geniale inval.... slapen ze eindelijk.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Zondag terrasjes dag. Goed socialisatie moment/cultuurshock voor de puppies. Op de boulevard voetballende kinderen, baby's in buggies, flanerende mensen met keurige hondjes. Onze pups scholden die laatsten verrot. Loua zei dat ze die woorden niet van haar hadden. Zij is keurig opgevoed. Zij kan een tapa eten zonder boeren laten. Toen we thuiskwamen verdween ze 3 minuten in de heuvels en kwam terug met een vers dood konijn dat ze voor de thuisblijvers neerlegde. 'Alsof ze even iets uit de ijskast haalde..." zei Yoshi, "ik geef je drie woorden mam : jacht in stinct."
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
29 maart
Ze zijn weg, Loua en drie van de pups. Al vier uur geleden terwijl de zon onder ging vertrokken. Alleen Harry en Bambi zijn nog hier.Het zal wel hun normale gang van zaken zijn, honden kunnen enorme afstanden afleggen en nu ze weer goed gevoed en in prima conditie zijn...maar ik ben Hollands afgesteld en niet goed hier in. Ik blijf luisteren en kijken in de aardedonkere nacht. In mijn boekje liggen honden lekker lui aan je voeten als de dag voorbij is. Balen.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
30 maart
Ze waren er vannacht alweer hoor. Checklist puppies vandaag: strand x terrasje x internet cafe x netjes aan de lijn over het zebrapad x bij de dierenarts langs voor kletspraatje ( om geen angst voor da te krijgen) x netjes wachten in de auto x. Niet gek voor pups die hun eerste 4 maanden in een mensloze wildernis woonden...maar nu zit Bambi weer lekker op een konijntje te knagen dat Loua na de jacht voor hem meebracht. De zon zakte weg in grote rode stilte en ik zie de begrenzing van onze wereld tegenover hun vrijheid. Maar lang zouden ze niet overleven en het is al te laat: ze laten hun buikje al zien als je hun naam noemt. De zoektocht naar baasjes voor ze gaat door.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
30 maart
Ik liet Yoshi zojuist voor het slapen gaan een klein beeldje zien dat ik ooit geboetseerd heb van twee honden. Het was in 1976, en de ene hond was Jules, die door mijn pa in een grot in Marokko was gevonden. Jules was helemaal tam geworden. De andere was een kleine podenco, die aan een zware ketting aan een autowrak had gelegen, achter een benzinepomp waar wij altijd tankten. Ik had haar vrij gekocht. Zij heette Anubis. Zo sierlijk, haar gelijkenis stond op de muren van de piramides. Anubis bleef wild. Hier in Spanje, later in het Spanderswoud in Hilversum: ze ving 6 konijnen per dag voor me ( en ik was in die tijd nog vegetarier ook ) , maar je kon haar niet aanraken. Uiteindelijk gaf ik haar aan mensen die een hoog omheinde tuin hadden en een ander, oud windhondje. Maar of ik haar lot daarmee positief heb beinvloed... " Blijft Meg ook altijd zo bang, mam?" Vroeg Yoshi. Want Meg is de kleinste en bangste van de pups, die heel erg aan haar moeder hangt en die gebeten werd door een vreemde hond. We moeten morgen opnieuw proberen om haar te aaien. Ze kijkt je met die grote twijfelende blik aan. Net als dat stenen beeldje van Anubis. Dezelfde vraag zie ik in haar ogen. Het kan nog, er is nog tijd...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
31 maart
Even wat zon en blauwe lucht, voor jullie storm in Nederland, met liefs uit Spanje ! Pepito laat zijn 'zit' zien. De paspoorten zijn nu klaar. Alleen de vliegtickets nog. Denk er over om mijn podenco schilderij te gaan veilen hier voor, zoals ik vorig jaar ten bate van PAWS deed.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De sinaasappels en de mimosa in bloei, zomerse warmte en kleine Meg gaat ook nog eens open als een bloem, met haar speelgoed als communicatie middel. We zien haar heel gedurfd vlak langs ons lopen...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Alweer die immense sterrenhemel en de geur van zoete bloesem buiten. Loua en de pups in diepe rust .Ik zou voor een weekje komen en ben hier nu bijna een maand.Mis mijn man en onze eigen hondjes thuis. Hoe lang nog? Buiten staat de plastic ster die op zonne-energie brand, zo'n kitsch ding dat afwisselend rood, groen en blauw licht geeft. Neergezet door onze oude huishoudster op de nacht na mijn vaders dood 'opdat hij de weg naar huis kan vinden' , 7 jaar geleden. Nou , hij is thuis hoor Pippa. Hij legt zijn helende hand in mijn nek en schudt zijn hoofd. " Ach die hondjes, zegt hij, altijd die hondjes weer...maar je hebt er in Holland ook een paar die je missen...en je man dan...?" Ja pa. Ik ga. Maar ik heb beloftes die ik moet nakomen en kilometers te gaan voordat ik slaap..Is het toeval dat Loua nu precies op de plek ligt waar hij gestorven is, naast dit bed waar ik in lig ? We zijn nooit klaar om weg te gaan.
2 april
In een laatste poging om de vorige eigenaar van Loua te vinden heb ik foto's van haar bij alle dierenartsen in de buurt opgehangen. De meesten waren niet thuis, en bij Gema werd mijn eerste kopie direct van haar hek gegeten door een kudde voorbijgangers! Als er geen reactie komt behalve wat boerende geiten dan gaan we onze vlucht naar Holland met alle zes honden boeken. En dan kom ik morgen met het schilderij van Meg, het manke puppie om hier op facebook te veilen...willen jullie dat dan delen met zoveel mogelijk mensen, zodat we die kosten daarmee een beetje kunnen dekken? Het is een groot avontuur, maar wat zullen we opgelucht zijn als het allemaal goed afloopt!
4 april ·
Semana santa, de heilige week zit er bijna op. Het trompetgeschal en gezangen in de straten van Vera worden 's nachts op de boerderij overgenomen door het massale koor van krekels. Het is 30 graden overdag en de natuur zingt. De pups zijn enorm gegroeid, het zijn baldadige pubers geworden en je kan je haast niet voorstellen dat ze een maand geleden nog wild en onaangeraakt door mensenhanden waren. Want ze laten graag hun vacht napluizen op teken en springen vrolijk in de auto als we naar het strand gaan. Allemaal, behalve kleine Meg. Haar wonden zijn genezen, de buitenkant is heel, maar de binnenkant...Ze is een dapper meissie en ze eet wel een enkel brokje uit je hand, met grote ogen en een aarzelend kwispelstaartje, maar daarna rent ze meteen weg. Met moeder mee op jacht, want we zijn wild, he mam? Ze kijkt ons na als we wegrijden vanaf haar rots. Maar elke nacht ligt ze onder mijn bed en hoor ik haar zuchten. Een halve meter van mijn hoofd vandaan, en toch zo ver weg...Als ze in het wild was gebleven dan was ze nu al dood geweest. Het is de antibiotica en ontworming geweest waardoor ze het overleefde. Maar wat mensenhanden nog meer voor goeds kunnen doen, dat weet ze niet. Ik lig met mijne ene hand op de grond en voel haar neus nu en dan snuffelen aan m'n vingers. Het zijn hele kleine stapjes naar een ander leven. Maar morgen is het Pasen en Meg houdt van ei. Dus...
