Gastouder Ingrid heeft de afgelopen jaren vele podenco’s opgevangen; van pups tot oudere honden. Opvangen kost tijd en je moet jezelf her en der aanpassen. Een leven zonder opvanghond kan Ingrid zich inmiddels echter niet meer voorstellen. ‘Ik zie mezelf als een tussenstation voor deze honden; de brug tussen een ellendig leven en een mooi leven.’
Ingrid is altijd al gek geweest op honden maar van een podenco had ze nog nooit gehoord. Ingrid vertelt: ‘In het begin noemde ik het ras pokémons; omdat ik het woord podenco maar niet kon onthouden. En een hond tijdelijk opvangen? Nee ook dat was niets voor mij; je kunt toch niet een hond in huis nemen om die dan later weer af te staan? Dat zou mij ondanks de goede intenties nooit lukken.’
Toch heeft Ingrid inmiddels vele podenco’s opgevangen. Toen een vriendin een podenco-pup welkom zou gaan heten in Nederland om deze op te vangen, te socialiseren en daarna een passende adoptant te zoeken werd Ingrid gevraagd mee te gaan. Ze was meteen hotel de botel en van het één kwam het ander, ze nam de pup zelf mee naar huis als haar allereerste opvanghondje. De pup vond al snel een huisje, zo snel dat er zelfs nauwelijks tijd was geweest om zich aan de te hond te kunnen hechten. Maar…. het begin was er, Ingrid had met succes een hond opgevangen! Niet wetende dat er nog vele zouden volgen..
Zowel de podenco als de honden die een nieuwe start nodig hebben zitten inmiddels diep in Ingrids hart. Zelf heeft ze nu 1 eigen podenco en logeert op het moment haar 15e opvanghond bij haar thuis, een podenco Maneto reutje, de kleine variant van de podenco, de soort waarvan Ingrids hart helemáál sneller gaat kloppen.
Iedere hond is anders en heeft andere dingen nodig, dat maakt het eigenlijk ook zo leuk volgens Ingrid, je moet creatief zijn en je handelt op gevoel. Ze heeft ondertussen al veel ervaring met het opvangen van verschillende honden en hun verschillende karakter-eigenschappen. Toch benadrukt ze dat ze zichzelf geen professional noemt. ‘Je gaat om met levende wezens en ondanks alle kennis die er bestaat reageert iedere hond anders en heeft iedere hond iets anders nodig.’ Bovendien vindt ze dat het opvangen van een hond echt teamwork is. De lijntjes met het opvangteam van Podencoworld zijn kort, Ingrid kent hen goed en zij kennen Ingrid goed. Wanneer er een opvangadres nodig is, weet het team van tevoren al te selecteren of de betreffende hond bij Ingrid en haar roedel past of dat de hond wat anders nodig lijkt te hebben. Er is met grote regelmaat contact of hulp waar nodig. Het is iedere keer weer maatwerk.
Er is echt al van alles op Ingrid haar pad gekomen, van een hond die als stressontlading op kleding sabbelde tot pups die zelfs nog moesten wennen aan een tv. Ze lacht bij de herinnering dat ze een hele poos tv heeft gekeken in stilte omdat de pups erg onrustig werden van de geluiden van de tv. Ze blijft kritisch kijken naar zichzelf en wat de honden nodig hebben. ‘Bij het opvangen komt een hond altijd in een nieuwe omgeving terecht wat al stressvol is, ongeacht de reden waarom de hond naar een opvangadres toe moet. In de eerste plaats gaat het er dan ook om dat een hond tot rust komt en zich veilig voelt. Dan zie je uiteindelijk na een tijdje pas het ware karakter van de hond. Het kost echt tijd om met de opvanghond bezig te zijn en ze hebben allemaal een andere behoefte.’
Samen met Podencoworld wordt en dan ook goed gekeken naar het gedrag en het karakter van de opvanghond om een zo goed mogelijk beeld te krijgen wat de hond in de toekomst nodig heeft. Waar moet nog aan gewerkt worden en hoe kan dat het beste aangepakt worden? Ingrid vindt het naar eigen zeggen heel fijn om samen met de expertise van Podencoworld de honden onder de loep te nemen. ‘Ze staan echt altijd voor me klaar’, zegt ze, ‘waar nodig zoeken we samen oplossingen en we komen er altijd uit. Zelfs die ene keer dat een opvanghond écht geen match bleek te zijn met mijn eigen honden, toen werd er een ander opvangadres gevonden. Ook voor de opvanger die ik nu in huis heb zijn we samen tot helpende inzichten gekomen. Hij vindt het doodeng om op straat te komen. Om hem toch zijn plezier te gunnen rijd ik meermalen in de week naar het bos, de auto parkeer ik dan zo dicht mogelijk bij mijn deur. Het hondje gaat dan in een kleine bench in de auto, maar ook dat vond hij nog veel te spannend. Totdat ik de tip kreeg om een dekentje over de bench te draperen. Zo logisch eigenlijk, maar soms heb je het echt nodig om samen te sparren over deze kleine details. En met resultaat! De kleine man geniet ontzettend van zijn momenten in het bos, met trots verstopt hij zijn balletjes, zijn vieze neus verraadt hem dan. Het geeft zo’n goed gevoel om te zien dat hij er helemaal tot rust komt en geniet.’
Voor Ingrid is het inmiddels heel normaal geworden dat ze zichzelf aanpast aan wat de hond nodig heeft, daar geniet ze ook van, ze is graag met de honden bezig. Er is natuurlijk wel een verschil in het opvangen van een pup en het opvangen van een volwassen hond. Ingrid vertelt ook dat je goed moet kijken naar je persoonlijke omstandigheden en daar soms aanpassingen in nodig zijn. Ingrid woont alleen en daardoor zorgt ze meestal voor een oppas als ze langer van huis weggaat. ‘De meeste opvanghonden zijn het in het begin namelijk nog niet gewend om alleen thuis te moeten zijn.’
Bij pups steekt Ingrid veel tijd in het socialiseren, dingen leren en afleren. Vooral bij podenco-pups doet ze veel aan bench-training, ze hebben namelijk geen stopknop zoals zij dat noemt en staan hierdoor altijd ‘aan’. Daar kunnen ze zichzelf enorm mee overprikkelen. ‘Ik heb zelfs een keer 2 podenco-pups tegelijk gehad, dat nooit meer!’ Ingrid lacht erbij en ziet het weer voor zich; ‘alsof de bank zowel een racebaan als een trampoline tegelijkertijd was!’ Toch heeft ze daarna nog een keer twee podenco-pups tegelijk opgevangen vertelt ze.
Omdat Ingrids eigen hond inmiddels wat ouder is en de pups te druk voor hem zijn geworden, vangt ze tegenwoordig alleen volwassen of oudere honden op. ‘Bij een volwassen hond beweeg je veelal mee in wat de hond prettig vindt en vorm je samen een bepaalde manier van leven en routine. Ik heb wel vaak honden met een ‘rugzakje’ in huis maar daar draai ik inmiddels mijn hand niet meer voor om. Het is de kunst om ‘de foefjes te leren’ die werken voor een hond.’
Wanneer de opvanghond een beetje tot rust is gekomen kun je werken aan een goede karakteromschrijving vertelt Ingrid. Ook dit doet ze samen met Podencoworld. Er zijn bezoekjes, telefoongesprekken en vooral heel veel foto’s en video’s. Zo wordt het goed zichtbaar hoe de hond op bepaalde situaties reageert en waar nog eventueel verbetering mogelijk is. En wanneer een hond dan echt bijna zo ver is voor adoptie, dan zijn die video’s helemaal belangrijk. ‘Een adoptant krijgt aan de hand van video’s een veel beter beeld van het karakter van een hond dan wanneer hij alleen maar schattige foto’s ziet van zijn mooie kopie. Ik heb altijd wel een video hoe je ziet hoe de hond aan de lijn loopt, hoe hij of zij met andere honden omgaat of andere speciale dingen. Wat vooral een heel goed beeld geeft over een hond is wanneer ik het film als ik de hond meeneem naar een drukke omgeving zoals de grote supermarkt. Zien hoe een hond op zo’n drukke plek reageert vertelt een adoptant veel of deze hond goed in zijn leven past of niet. De meeste mensen willen namelijk dat een hond bijvoorbeeld ook zonder problemen mee op vakantie kan of naar andere drukke plekken. Kan een hond dit niet aan, dan is het niet de geschikte hond voor die persoon’.
Ingrid vindt naast het opvangen en rust bieden van een hond haar belangrijkste taak een goed beeld te vormen van de opvanghond, zowel de goede als de minder goede kanten. ‘Een adoptant moet goed weten hoe de hond is en of deze in zijn leven past. Als het beeld niet overeenkomt met hoe de hond in werkelijkheid is dan is de kans groter dat een hond terug- komt in de opvang. Iets wat je te allen tijde wilt voorkomen want dan is de hond wéér de dupe. Het is heel fijn dat er zoveel contact is met Podendoworld om écht de juiste adoptant te vinden voor de opvanghondjes. Het is niet alleen mijn energie die ik in een hond stop, we werken écht als een goed team samen.’
Ingrid heeft een keer met eigen ogen gezien onder welke erbarmelijke omstandigheden de honden in Spanje in een dodingsstation zitten. ‘Ik zie mezelf als een tussenstation voor deze honden; de brug tussen een ellendig leven en een mooi leven. Wanneer de tijd rijp is om afscheid te nemen van een hond omdat deze geadopteerd is, kan ik hier soms echt wel een paar dagen door van slag zijn en tranen om laten. Maar je weet waar je het voor doet en wat voor ellende de hond heeft gekend wat nu verleden tijd is. Dat is ontzettend dankbaar en mooi.’
In sommige gevallen blijft er contact tussen Ingrid en de nieuwe adoptanten, het stemt haar alleen maar gelukkig om te zien hoe de honden in een liefhebbende familie terecht zijn gekomen. ‘En om het gemis te verzachten’, vertelt ze lachend ‘staat vaak alweer de volgende hond klaar om opgevangen te worden, dan steek ik daar mijn tijd, energie en liefde weer in.’
Ervaring met het opvangen van andere hondenrassen heeft Ingrid ook, maar podenco’s zijn haar favoriet. ‘Ze zijn echt bijzonder en zulke clowns. Ze maken het gastouder zijn extra mooi, grappig en soms ook heeeeel vermoeiend. Maar uiteindelijk blijft het zo ontzettend dankbaar en maak je zulke mooie herinneringen met de honden dat ik mij niet anders meer kan voorstellen.’
Ook gastouder worden voor een Podenco(mix), wil je meer informatie of heb je vragen? Kijk hier of stuur een mail naar . En wil je goed voorbereid zijn of twijfel je nog of het bij je past, volg dan de gratis on-line cursus ‘Zo word je gastgezin’ op de website van Verhuisdieren:
https://huisdierenschool.nl/product/online-hondentraining/gastgezin-worden/
