Wij vieren nooit de verjaardagen van onze honden, maar wel de dag dat ze bij ons aangekomen zijn. Vandaag mogen we vieren dat het alweer 10 jaar geleden is dat onze Sahuri in Nederland aankwam.
Het vervoer kwam destijds in een grote aanhangwagen vól met andere honden, want het asiel waar zij vandaan kwam, moest sluiten van de lokale gemeente in Spanje. Het was - samen met andere stichtingen - onze Evalien en haar Podencoworld team van destijds maar mooi gelukt om voor Sahuri en heel veel van haar toenmalige lotgenoten een nieuw onderkomen te regelen in Nederland, zodat ze niet naar het dodingsstation hoefden.
Sahuri kwam bij ons als pleeghond, want we wisten toen zelf nog niet of we er wel een derde hond bij wilden. Haar karakter zorgde er echter voor, dat we vrij snel verkocht waren. Ze kwam aan als een bange binnenvetter, introvert en heel verlegen. Op de foto van de eerste dag ligt ze nog in de ontsnappingsstand bij de deur, klaar om weg te rennen. Door haar angst wilden we haar een nieuwe verhuizing en bijbehorende wenperiode besparen, En Sahuri was ook zóóóóó lief! En haar wil om zich bij ons aan te passen en erbij te horen, maakte dat besluit heel gemakkelijk. Sahuri werd dus al snel een “failed foster”.
Sahuri veranderde langzaamaan in een ruwe rouwdouwer, dit is haar ware aard. Ze kan eindeloos rennen en graven en kent hierbij geen grenzen. Regelmatige zoomies in de tuin en daarbij de andere honden uitdagen hoort er ook bij. Door haar onbehouwen enthousiasme heeft ze zichzelf ook wel eens serieus verwond. Het stomste wat ze ooit heeft gedaan, is haar staart gebroken; een wervel was verschoven. Hoe precies, dat blijft tot op de dag van vandaag een raadsel. (De dierenarts suggereerde wel dat we haar niet meer tussen de deur moesten klemmen!) Gelukkig hoefde de staart niet geamputeerd en zit ‘ie er nog steeds aan.
Sahuri mocht de eerste vijf jaar bij ons loslopen. Dit was echter meteen afgelopen nadat ze het in haar hoofd had gehaald een ree achterna te gaan jagen. Ze had de smaak daarna duidelijk te pakken, en loslopen was onverantwoord geworden. Jagen bleef ze doen, ook in het klein. Feilloos ving ze het ene na het andere muisje in de bermen langs de weg. Bij ons in de tuin zijn de muisjes echter veilig voor haar, daar kijkt ze er niet naar om! En sinds dit jaar valt het echt op dat het muisjes vangen in de berm haar niet meer zo goed lukt. Hoeven we in ieder geval niet meer zo vaak te ontwormen!
Sahuri heeft in de afgelopen 10 jaar al van drie roedelgenoten afscheid moeten nemen, en bij die droevige gelegenheden komt tijdelijk de bange binnenvetter weer in haar boven. Gelukkig is dat dan van tijdelijke aard.
Met haar oude jaren en gedistingeerde grijze snoet gaat ze nog steeds graag mee op pad, liever langer dan korter. Ze is inmiddels veel rustiger geworden, en ook al wel in behandeling bij een fysiotherapeut, dat heeft ze echt nodig om enigszins soepel te blijven. Dankzij haar leeftijd kan ze nu vooral nóg meer genieten van knuffels en aaien dan voorheen, ze gaat er hééélemaal in op. We hopen dat wij ook nog lang van Sahuri mogen genieten.
