LOGIN
Login of maak een account aan
Avatar
Nog geen account?

Maak een gratis account aan.

Wachtwoord vergeten? - Gebruikersnaam vergeten?

Herinner mij

logo-anbi.jpg

Door: Sander Wenderich

 

Willen we eigenlijk niet allemaal de wereld een klein beetje beter maken? Maar in onze drukke Westerse maatschappij waar persoonlijk succes wordt gemeten in oppervlakkige status, materieel bezit en professionele groei is het vaak lastig om daar tijd voor te vinden. Sterker nog: het wordt ons door marketing, door social media en helaas vooral ook door elkaar moeilijk gemaakt om in contact te komen met onszelf, om onze eigen waarden te ontdekken en te bedenken hoe wij vanuit ons hart de wereld een klein beetje kunnen verbeteren.

Voor mij was de zoektocht naar mijzelf, mijn waarden en mijn rol in de wereld een lange en moeizame en ik had de tocht nooit gemaakt als ik mijn vrouw Michelle niet had ontmoet en wij onze eerste hond - de Podenco Cash – niet tegen ieders advies in hadden geadopteerd. Maar dat verhaal zal ik je besparen. Ik schrijf dit stuk, omdat ik begonnen ben met een project waarmee ik op mijn manier invulling kan geven aan mijn behoefte om de wereld een klein beetje beter te maken. En ook een beetje omdat Podencoworld mij vroeg om erover te schrijven. Vooral daarom eigenlijk.

Een project moet een naam hebben. En om nog een klein beetje eigentijds te zijn moet dat natuurlijk in het Engels, vol superlatieven en met een vleugje grootheidswaanzin, bij voorkeur voorzien van een bombastische, epische soundtrack. Alstublieft:

Heb je de Podenco gezien? Nee? Nog een keer kijken dan.

In juni 2019 werd het idee voor ‘The ULTRA Endeavour’ geboren. Je kan erover lezen op de website met blog die ik ervoor heb gemaakt. Heel kort samengevat is dit het plan: ik ga

  • keihard trainen om lange trailruns door de bergen te rennen en mijn ervaringen delen,
  • laten zien dat topsport mogelijk is op een voornamelijk plantaardig dieet dat vrij is van dierenleed,
  • een aantal keer op reis om vrijwilligerswerk te doen in buitenlandse dierenasiels en ook die ervaringen delen,
  • een stip op de (verre) horizon zetten om een prachtige, zware ultramarathon van minimaal 100 km te lopen en daarmee geld in te zamelen om levens van mishandelde, verwaarloosde en afgedankte honden te redden.

Dit roept vast vragen op. Vragen die vooral beginnen met ‘waarom?’ Snap ik. Toen ik mijn plan begon te verkondigen, waren de reacties wisselend van hartverwarmende steunbetuigingen tot enkele vrij onconstructieve uitingen over mijn geestelijke gesteldheid. De eerste fase van het project draait daarom vooral om het verdienen van mijn geloofwaardigheid. Voordat ik steun van anderen vraag, ga ik er zelf voor zwoegen. Ook al ben ik sportief en fit, het gaat tijd en discipline kosten om op een gezonde manier op te bouwen naar het lopen van een bergrace van 100 km binnen een competitieve tijd.

 Podenco’s laten zien dat iedereen het verschil kan maken en dat elke inspanning voor een betere wereld wordt beloond.

Eén ding is in ieder geval duidelijk: de Podenco staat in de spotlight. Ik vind dat we onze wereld kunnen verbeteren door beter om te gaan met de dieren waarmee we haar delen, door ze met respect en gelijkwaardigheid te behandelen, door ze beschermen tegen het leed dat ze voor menselijke hebzucht en arrogantie wordt aangedaan. Dweilen met de kraan open? Misschien. Maar als iedereen een klein stukje doet, zijn al die stukjes samen heel veel. En als ik iemand kan inspireren om ook een stukje te doen, al is het er maar één, dan helpt dat! Het anker van mijn kleine stukje is de Podenco. De veerkracht die deze honden hebben, het vertrouwen waarmee ze zich openstellen voor onbekende mensen na alles dat ze hebben meegemaakt, de kracht waarmee ze uit de diepste afgronden klimmen en de dankbaarheid waarmee ze opbloeien in een nieuw, liefdevol thuis laten zien dat elke inspanning voor een betere wereld wordt beloond. En het enorme, internationale netwerk van vrijwilligers waarin de meest uiteenlopende mensen zich hier samen voor inzetten laat zien dat er altijd hoop is. Iedereen kan een verschil maken.

Daar gaat The ULTRA Endeavour over: zelf een verschil maken, maar vooral laten zien dat iedereen het kan. Ik doe het door hardlopen, dat ik omarmd heb dankzij mijn eigen vier honden. Ze genieten van het samen rennen door het bos. Maar toen in juni het idee ontstond om te gaan rennen tegen dierenleed, werd hardlopen meer. Enerzijds door het doel, anderzijds doordat ik voor het eerst mijn grenzen erin op ging zoeken. Als ik nu ren door de natuur, maakt het me even helemaal los van de hectische maatschappij. Het is meditatief: ik kom in verbinding met mijzelf als ik omringd door de geluiden, geuren en aanblikken van het bos of de bergen vecht tegen mijn eigen grenzen, met een glimlach door het ongemak heen bijt en dieper ga dan ik dacht te kunnen. Elke stap brengt me iets dichter bij mijn doel en bij mijzelf.

B65F5E71 9D1A 44E1 971D E81EE2D6B4F7 

 Elke stap brengt me iets dichter bij mijn doel en bij mijzelf. Foto tijdens de Nathan Montferland Trail waar ik 17e werd door 29,3 km en 506 hoogtemeter in 2 uur en 17 minuten af te leggen.

Door het hele avontuur te delen – en het gaat echt even duren – wil ik waarderingen voor de natuur laten zien via het sporten in de natuur. En door te laten zien dat het allemaal kan met een gezond dieet dat vrij is van dierenleed, hoop ik daar op een positieve manier bewustzijn voor te creëren. Ik eet zelf geen vlees en vis en slechts kleine beetjes zuivel die we kopen van een lokaal landgoed waar transparantie is over de kwaliteit van leven van de koeien. En hopelijk hebben we binnenkort eieren van onze eigen kippen. Ik zal niemand vragen hetzelfde te doen, maar wil iedereen laten zien wat ik ermee kan bereiken en het achterhaalde stigma doorbreken dat dierlijke producten noodzakelijk zijn voor het bouwen van een sterk en gezond lichaam.

Ik hoop dat jij met me mee gaat lezen en via jou weer vele anderen. Dat mijn inspanningen je inspireren om me te steunen of om zelf iets te gaan doen (of blijven doen) om de wereld beter te maken. Dat de verhalen die ik over Podenco’s en asielbezoeken ga vertellen bijdragen aan een beter leven voor een aantal honden. En natuurlijk dat ik, als het eindelijk zo ver is, met een sportprestatie waar ik me nu nog niets bij voor kan stellen een mooi geldbedrag ophaal dat besteed kan worden aan het netwerk dat zich volledig vrijwillig inzet voor een beter leven voor al die honden.

 

Volg mij op:

website     facebook     youtube     strava

 

dogstars