“Toen ik in januari 2017 in het asiel op Tenerife was om te helpen, viel daar mijn oog op Kira, een hele bijzondere bonte Podenco dame met de liefste blik. Ze volgde ons de hele dag met haar ogen en wij bleven maar elkaar opzoeken. “Ja,” zegt Sabine, “Kira is nog niet zo lang geleden binnengekomen en moet nog op de site, dus we gaan nog met haar wandelen, kennismaken en haar klaarmaken hiervoor deze week. Maar het is een teef, Yas, jij wilt geen teef, niks voor jou!” Dat klopt, ik heb altijd gezegd dat ik echt een reuen liefhebber ben. Maar je raadt het al, diezelfde dag nog werd Kira in mijn handen gedrukt en gingen we foto’s en filmpjes maken. Ze overdonderde mij op een gegeven moment toen ik door mijn knieën ging om haar te aaien en ze met haar lange voorpoten op mijn schouders sprong en mij vasthield. Ik kreeg tranen in mijn ogen en werd helemaal emotioneel, en niet alleen ik. Verderop stonden ook nog een aantal dames waarvan Sabine riep, “nou Yas, ze heeft jou gekozen en gaat mee naar Nederland!” En dat klopte, samen vlogen we einde van die week naar Nederland en zo kwam Kira ook in ons gezin.
Vanaf dag 1 was het gelijk dikke mik tussen Rufo en Kira. Kira is een hele stabiele dame die zich niet gek laat maken. Ze houdt haar hoofd koel, is ontzettend zelfstandig en wil niks liever dan wandelen, lopen, fietsen en buiten zijn. Ze is gek op onze speurtrainingen en zodra ze buiten is kwispelt ze non-stop. Ze doet zichzelf vaak dommer voor dan ze is, maar puur omdat ze weet dat ze dingen ook wel bereikt en voor elkaar krijgt als ze zich dom voordoet. “Moet ik zitten? Nee, geen idee hoe dat moet.” Maar ohwee, als iemand een tas laat staan met wat eetbaars, dan wordt met uiterste precisie de rits opengemaakt en eruit gevist wat ze rook. Ze is de baas in huis, de regelneef en degene die iedereen op een correcte respectvolle manier corrigeert waar nodig is. Wil er een kat op tafel springen als er eten op staat? Kira snauwt een keer en wipt met haar neus de kat zo van tafel, want dit mag niet.
Afgelopen maart is er bij Kira een hele kwaadaardige kanker gevonden in haar poot en hebben we binnen 2 weken de beslissing moeten nemen om deze te amputeren. Dit samen met een second en third opinion aan te hebben gevraagd. “Ze is al 11, dus moeten we dit doen, ik wil haar niet kwijt en ze is nog zo goofy en blij, komt ze hier wel bovenop en wat is dan op deze leeftijd nog kwaliteit van leven?!” Maar we hadden geen keuze om hier lang over na te denken. We wilden haar absoluut niet kwijt, en niks doen betekende dat ze niet lang meer zou hebben. De eerste 6 weken na deze zware operatie waren verschrikkelijk voor ons allemaal. 24/7 zorgen, overal bij helpen, ondersteunen, er voor haar zijn, nachten waken, wekkers zetten voor medicatie en supplementen, soms maar 2 uur slaap en ze was zo afhankelijk van ons. Maar ze is er bovenop gekomen met goede pijnstillers, fysiotherapie, lasertherapie en een osteopaat, en razendsnel hersteld. De fysio en osteopaat zijn verbaasd hoe snel hoe goed ze het doet! Ze rent, speelt, vliegt de duinen op en af, en gedraagt alsof ze altijd 3 benen gehad heeft. Graven, geen probleem. De trap af, kom maar op. Enige moment van de dag waar ze hulp nodig heeft is de trap omhoog, even een ondersteuning van achteren en ze hopt naar boven.
Wel is er een verandering gekomen in de band tussen haar en mij. Wij hebben alles samen ondergaan, waren dag en nacht samen, dicht tegen elkaar aan en dat doet wat met je. Ook Kira is ontzettend meer aanhankelijk geworden, wil constant bij ons zijn. Een poot, een neus of een kont tegen je willen aan hebben. Aanraking is erg belangrijk. Dit is mooi om te zien. Denken dat een band met je hond niet sterker kan worden maar na al dit alles nog veel sterker is.”
Je kunt de belevenissen van Kira en Rufa op Instagram volgen: @podencos_op_terschelling
