Het begon allemaal met een paar foto's, met één klein schattig hondje. We zagen haar en wisten het meteen: dit is haar. Dit is onze hond. Na een fijne, warme intake met een betrokken PW-vrijwilliger en een huisbezoek kregen we het verlossende nieuws: wij mochten Dina adopteren! Helemaal uit Tenerife
Op 15 maart 2025 kwam ze middenin de nacht aan op Schiphol. En daar kwam ze dan, door de schuifdeuren, in haar reisbench... klein, kwetsbaar, nieuwsgierig en dapper! We zagen haar en dachten: och, wat ben je nog jong... en wat heb jij al moeten doorstaan. Maar Dina had geen tijd om zielig te zijn – ze rook gekookte kipfilet en haar nieuwsgierigheid won het direct.
Om 03:00 uur thuis aangekomen sprong ze gelijk op de bank, draaide drie rondjes en krulde zich op in een hoekje. Alsof ze dacht: “Dit is het. Ik ben thuis."
De eerste weken waren intens. Dina moest aan ons wennen, en wij aan haar. Haar manier van spelen was ruw – happen, bijten, puppy-energie all over the place. Die tandjes waren scherp, en onze kleding moest het regelmatig ontgelden. Gelukkig is dat na het tanden wisselen al veel minder geworden.
Alleen thuisblijven hebben we stapje voor stapje geoefend. Van 1 minuut, naar 5, naar 10… Nu kan Dina al 4,5 uur alleen zijn. En dat gaat super goed! Nou ja… op een paar kleine ongelukjes na. Zoals: de afstandsbediening, de gamecontroller van de kinderen, en eh… de bank. Ja, die is nu echt aan vervanging toe. We nemen het haar niet kwalijk. Ze is nog jong, bijna 1 jaar oud, vol energie en ontdekkingsdrang. Wat we ervoor terugkrijgen is zóveel meer waard.
Dina wandelt fantastisch mee, trekt niet aan de lijn, geniet van het snuffelen en spelen met andere honden. Op omheinde veldjes kan ze heerlijk los rennen, maar loslopen in het wild is (nog?) geen optie – haar jachtinstinct neemt het dan volledig over. En wat is dat indrukwekkend om te zien… hoe ze sluipt, stil staat met 1 pootje omhoog, volledig gefocust. Knap én zo krachtig.
Thuis is ze onze knuffelkont. Samen op de bank, lekker in haar pyjamaatje, kroelen en spelen met de kinderen. Buiten speelt ze apport in de tuin, leert kunstjes en rent met volle overgave door het gras. Ze houdt van gezelschap – en wij van haar.
Maar vergis je niet: ze blijft een jonge hond. Boevenstreken horen erbij. Graven in de tuin, schoenen stelen, kartonnen dozen versnipperen, en af en toe toch nog even bijten in de grote teen van het baasje. En nét als wij aan tafel zitten voor het avondeten, spot zij natuurlijk een kat in de tuin – en begint vrolijk te piepen of te blaffen. Altijd op avontuur, die Dina.
Het leven met Dina is soms chaotisch, vaak grappig, en altijd vol liefde. We zijn zó dankbaar dat zij bij ons mag zijn. Dankbaar voor Podencoworld en de vrijwilligers die dit allemaal mogelijk maken. Dankbaar voor de klik – die begon met één foto. Dina is thuis. En wij kunnen ons geen leven zonder haar meer voorstellen."
Benieuwd naar meer boevenstreken, knuffelmomenten en avontuur? Dina deelt alles op Instagram: @dina.de.podenco
