Ik zat opeens in een bench en ging een groot ding in: een vliegtuig. Jeetje, wat was ik bang, niemand om me te helpen. Na een lange tijd mocht ik eruit: waar was iedereen die ik kende? Mensen waren wel aardig voor me, ik kreeg wat lekkers, ze deden een halsband en een tuigje aan bij me. Ik hield me dapper. Na een paar uren in de auto met een vreemd mens naast me (had wel lekkere koekies) moest ik een huis binnen.
Twee katten wachtten me op, ik vond ze wel lief en ik merkte, dat de mensen bij me blij waren. Er stond een fijn kussen voor me klaar en ik vroeg netjes toestemming, of ik er op mocht en ik mocht slapen, heel veel slapen. Voor de nacht mocht ik even naar buiten, ik liep keurig naast, maar durfde niets te doen. De volgende dagen hielpen de mensen me met de trap naar de slaapkamer en we liepen kleine loopjes in de buurt. Er was een heel afgelegen veldje en daar durfde ik eindelijk te plassen en later ook te poepen. Als ik schrok, kwam ik stijf naast de mensen staan en die vonden dat heel goed van me. Ze zijn heel trots op me.
Drinkwater hier vond ik vies, de mensen hebben van alles geprobeerd. Toen gaven ze maar water over m’n voer en dat ging goed. Ik heb een paar keer in huis geplast en 2x diarree in huis gehad, 1 keer op de slaapkamer en 1 van de mensen stond er middenin.
Nu ben ik hier al 6 weken en de mensen zijn MIJN mensen geworden, ik kwispel blij naar ze. Ik loop veel: elke dag grote wandelingen in het bos en op de heide en heel soms een stukje strand (nog spannend). Mijn mensen hebben volwassen kinderen en 1 stel heeft een hond, Oscar, uit Roemenië en wij zijn vrienden. Ik begin nu ook te spelen, heel voorzichtig en ik mag heel hard rennen aan de lange lijn en ik mag dan ook jagen op muisjes en zo. Ik heb bijna een haas gevangen, die sprong opeens in het gaas van een weiland, baas heeft hem bevrijd, maar hij liet hem los. Ik stond in kangoeroestand te keffen…
Ik slaap boven, bij mijn mensen, naast het bed en ik loop zelf trap op en af. Ik kan “zit ”als ze het vragen, ik kom meestal als ze me roepen (zit aan de lijn, hoor) en reageer blij op Assie: koekie?
Plassen en poepen doe ik keurig, mijn mensen snappen me steeds beter. Stom vind ik, dat ik geen kattenpoep mag eten en dat ik ’s nachts niet mag blaffen naar egels, katten of enge honden. Dan mag ik wel aan een tube lekkers slikken, trouwens. Mijn poezen vind ik aardig en zij mij: ze mogen mijn voerbakje best wel uitlikken en ze geven me kopjes. Regen vind ik stom, heb een regenjas gekregen, dus misschien gaat het wennen en ik vind het ook stom, dat ik het eten van mijn mensen niet mag pakken. Op terrasjes en in restaurants ben ik netjes, want dan krijg ik ook iets lekkers. Alleen- in -huis zijn ben ik aan het leren: dan praten ze nog met me en zien ze wat ik doe (camera).
Mijn mensen zijn heel gelukkig met me. Lieverds van het asiel La Huella Verde Olvera: dank voor jullie zorgen en liefde in de jaren, dat ik bij jullie was (Ángeles). Lieve mensen van Podencoworld: bedankt voor alles!
BLIJE KWISPELS VAN ASTRA /ASSIE.
