8 januari 2023
Toen ik Aza anderhalf jaar geleden ophaalde van vliegveld Eindhoven, schrok ik ervan hoe mager zij was. Een zeer grote hond die maar 16,5 kilo bleek te wegen. Via via hoorde ik dat zij depressief was geworden en weigerde te eten omdat zij al zo lang in het asiel zat: maar liefst zeven jaar. Voor die tijd was zij van een jager geweest die haar mishandelde en vervolgens op straat zette. Het bekende verhaal.
Aza was ongeveer een jaar oud toen zij in het asiel kwam. En gelukkig maar, want anders was zij verhongerd. Ondanks de liefdevolle verzorging vond zij het daar niet leuk. Jaren gingen voorbij en niemand wilde haar hebben. Zij probeerde de tralies van haar hok door te bijten, maar dat leverde haar alleen maar beschadigde hoektanden op.
Zeven jaar later, het is mei 2021. Mijn lieve Aliki was een half jaar eerder overleden aan Leishmaniasis en ik was kapot van verdriet. Toch keek ik op Facebook regelmatig naar Podenco's, gewoon omdat ik van ze houd. Op een dag zag ik een foto van een prachtige grote Podenco Canario, zwart met donkerbruin, precies wat ik mooi vind. Op de website van Podencoworld Nederland stonden nog meer foto's... en een video... en toen zag ik dat zij al zeven jaar in het asiel zat.
Aanvankelijk was Aza een wrak, zowel lichamelijk als emotioneel. Zij was veel te mager, maar wilde niet eten. Het enige waarmee ik haar een plezier kon doen, was wandelen. Dat wil zeggen: van de ene plek waar zij muisjes dacht te kunnen vinden naar de volgende. Ondertussen leerde ik haar het een en ander dat onze wandelingen veiliger en leuker maakte. Zij reageerde heel goed op de complimenten waarmee ik haar overlaadde als zij iets goed deed. Maar beloningen nam zij niet aan. Ik hoopte dat zij zich snel beter zou gaan voelen en weer zou gaan eten. Maar nee hoor. Met veel moeite en trucs kreeg ik er af en toe iets in. Na een tijdje ging het wat beter, maar nog steeds sloeg zij vaak maaltijden over. Zij kwam maar heel langzaam iets aan.
Natuurlijk was ik erg bezorgd, maar de dierenarts had haar onderzocht en gezegd dat zij echt heel gezond was. Langzaam maar zeker ging het iets beter en Aza kwam een beetje aan. Zij werd ook rustiger en minder angstig. Na een klein jaartje liet ik haar testen op Leishmaniasis, de complete bloedchemie-test. Wat er was gebeurd met Aliki zou me niet nog eens overkomen. Gelukkig was het bloed helemaal goed.
Ik ontdekte al snel dat zij dol is op kinderen. Zij gaat vaak naar ze toe op straat en vraagt dan om geaaid te worden. Ik krijg haar dan bijna niet meer mee... Zij is niet alleen lief tegen kleine kinderen, ook kleine hondjes behandelt zij heel voorzichtig. Zelfs als het lastige, drukke pups zijn. Ze bromt dan wel even zachtjes, maar begint dan toch te kwispelen en laat ze hun gang gaan.
Aza begon regelmatig te eten, at haar maaltijden helemaal op en werd ook een beetje zelfverzekerder. Geleidelijk aan kwam de ondeugende Podenco naar boven in haar. Zij werd ook steeds toleranter tegen andere honden en maakte zelfs hier en daar vriendjes. En ik merkte dat zij zich steeds meer aan mij ging hechten: ze wilde vaak geknuffeld worden en keek me steeds vaker recht aan met die lieve blik waar Podenco's zo goed in zijn.
Inmiddels kan ik mij niet meer herinneren wanneer zij voor het laatst haar eten heeft laten staan. Sterker nog: na elke maaltijd 'eist' Aza een toetje. Dat geef ik meestal in de vorm van een gevulde kong; daar is zij dan even lekker mee bezig en daarna gaat ze tevreden slapen. Ook beloningen onderweg slaat zij niet langer af. Ze weet inmiddels precies bij welke hondenbaasjes zij een koekje kan krijgen als we onderweg zijn. Niemand kan haar lieve blik weerstaan, dus altijd succes.
Visite is altijd welkom wat Aza betreft. Mensen die zij bijzonder leuk vindt, begroet zij met een feestelijk 'gezang'... Whoehoehoe! Gezellig dat je er bent!
Knettergek en superlief, dat is Aza.
