25 december 2022
WINTER IS COMING
Dag lieve lezers,
Hebben jullie het ook zo koud? Wij klappertanden hier de wintermaanden door.
Pyama’s, kleedjes het is allemaal niet aan te slepen. De sneeuwkettingen zijn inmiddels besteld want over een paar dagen vertrekken we voor 2 weken naar Duitsland.
Naar een klein dorp midden in het Thurlingen gebied. Prachtig, naast een oerbos. Je loopt het huis uit (met een fantastische omheinde tuin) zo het bos in. We zijn er vorig jaar ook al eens geweest maar toen was het weer een stuk aangenamer.
Dit jaar werd ons aangeraden om sneeuwkettingen aan te schaffen en toch ook wat extra eten. Want je zou zomaar ingesneeuwd kunnen raken. Dus mochten er hierna geen columns meer voorbij komen… graag een sneeuwschuiver of twee richting het Thurlingen gebied sturen alstublieft. 
2 van de 4 honden zijn ontzettend bang voor vuurwerk. Ik begin al weken van te voren een speciale vuurwerk playlist af te spelen in de hoop dat ze er aan gewend raken. We hebben een 10 stappen plan gevolgd, speciale vuurwerk-honden-pakjes gekocht die ze dan aan moesten trekken. Maar het blijft een drama. Dus nood breekt wetten….op zoek naar een plek waar weinig tot geen vuurwerk wordt afgestoken.
En dat hebben we nu gevonden. In Duitsland naast een natuurgebied. Dus hopelijk blijft het bij die ene verdwaalde vuurpijl voor ons dit jaar.
En laten we hopen dat het niet al te glad wordt. Want we hebben de afgelopen weken hier wat afgeglibberd met z’n allen. Wij wonen in een straatje met van die klinkertjes. Schots en scheef staan die steentjes bij ons door de straat. Het staat enig. Heel pittoresk, heel schattig. Totdat het gaat vriezen. Voetje voor voetje schuifel ik naar mijn auto. Dit doe ik vier keer. Waarom? Nou met twee stuiterende windhonden, een half blind podencootje en een dement 19 jarige hondje in mijn armen is het gewoon niet verstandig om de oversteek in 1 keer te wagen met dit weer. Dus lopen we vier keer. En dan nog is het een wonder dat niemand van ons iets gebroken heeft.
Ik heb wel mogen meemaken hoe het is om op mijn buik door de straat heen te sjeesen omdat Cleo iets weg zag schieten. Ik kan u vertellen, het glijdt lekker door zo op je buik over de klinkertjes. Als ik op een sleetje had gezeten had ik het nog onder de noemer “avontuurlijke wandelingen met uw windhond” kunnen wegzetten. Nu werd het meer een “ordinaire scheldpartij en heb ik al mijn tanden nog hoofdstuk".
Maar goed, al met al. We redden het redelijk. En als je dan eindelijk bij je autootje aangekomen bent, je trouwe ijzeren rots in de branding uit 1999, dan denk je: “yes, we hebben het weer gered”. We kunnen…. Dan blijkt dit toch niet helemaal het geval. Want het slot is bevroren. En natuurlijk heb ik niet van die speciale antivries olie gekocht. En terwijl ik via de de achterbank van de auto naar de voorkant kruip omdat ik, altijd de achterklep op slot vergeet te doen moet ik toch ook wel lachen.
Daar zit je dan. Tussen vier wiebelende hondenlichaampjes. Op de achterbank. In 1 of andere ingewikkelde houding omdat je op je 44ste nog probeert om over de autostoelen heen te klimmen.
Ik weet wel wat er bij mij onder kerstboom ligt dit jaar. Antivries voor in de autosloten. 
Hele fijne kerstdagen, een goed uiteinde en tot in het nieuwe jaar.
Groeten van Ampa en een poot van Jimi, Cleo, Donna en Nina
