2 november 2022
Drukte alom
De column verschijnt momenteel iets minder vaak dan dat u wellicht van mij gewend bent maar er is dan ook een hoop aan de hand. We zijn namelijk op honden huizen jacht. Ja, u leest het goed. Wij mogen er als het goed is ook in wonen maar onze prioriteit ligt (hoe gek dit voor sommige mensen ook klinkt) toch echt bij de honden.
(Terwijl ik dit tik zie ik Jimi naar mij kijken met een blik: “Inderdaad vrouwtje, dit zeg je goed. Honden eerst, mensen daarna" ) 
Wij zijn nogal kritisch in onze zoektocht omdat we dichtbij het strand willen blijven wonen. De honden genieten zo enorm van hun strandwandeling elke ochtend dat we ze dit niet willen ontnemen. Dus ons zoekgebied is beperkt. We willen niet perse een groot huis met veel kamers maar wel weer die grote tuin. Minimaal 1500 vierkante meter. Dat is, zelfs in Beverwijk, best lastig vinden. Maar we houden vol. En wie weet heb ik in de volgende column goed nieuws.
Tot die tijd vermaak ik mij met denkbeeldige moodboards in mijn hoofd. Doet u dat ook weleens? Ik zou zo graag een bijkeuken willen met een hondendouche en waar ik alle tuigjes, riemen, jasjes en al die andere honderd spullen in kwijt kan. Heerlijk dat je eerst rustig in een afgesloten ruimte hondenpootjes kan schoonmaken voordat ze het huis binnenstormen en met hun modderige poten op de bank springen.
Of als Cleo weer eens door een rottend iets is gaan rollen (vis is het allerergste….die lucht…..) en je gewoon heerlijk je hond kan douchen in een hondendouche i.p.v. dat die eerst door het huis moet richting de badkamer. Ik ga dan al bijna zelf van mijn graatje door die lucht. Ik heb natuurlijk ook al een half uur in de auto gezeten met Cleo alias de stinkende viskraam naast mij.
Maar de luxe dat je gewoon je tuindeuren kunt open slaan op mooie dagen en de hondjes lekker door de tuin kunnen struinen, daar kan ik echt genietend van wegdromen. Vooral voor de oudjes zou dit een uitkomst zijn. Lekker snuffelen zolang als je wilt. En mijn allergrootste droom “het opvangen van andere (wind)honden" kan dan ook eindelijk uitkomen. Of het nou voor een stichting is of voor een particulier. Het lijkt mij zo ontzettend mooi om dit te kunnen doen. Ik doe het stiekem al een beetje hoor.
Sinds vorige week passen wij twee keer in de week op Canelo. Een podenco reutje van ongeveer 10 jaar oud. Hij heeft jarenlang samengewoond met zijn Spaanse hondenvriendje die helaas onlangs overleden is. Aangezien zijn baasje soms lange dagen op het werk maakt, hebben wij (lees ik 
) aangeboden om op te passen.
Hij is zo’n lief en zachtaardige mannetje. Erg angstig voor veel dingen maar gelukkig heeft hij het vertrouwen in de mens nog niet helemaal verloren.
Hij vindt het heerlijk om geknuffeld te worden als hij tenminste de huiskamer durft in te komen. Of hij gaat dan dicht bij Jimi liggen of zo dicht mogelijk tegen mij aan.
Het grappige is dat op het moment dat je naar buiten gaat met hem je een hele andere hond ziet. Snuffelen, alert en soms stoer op zijn tijd. Hij ging heel stoer lopen met zijn staartje omhoog bij het zien van een border collie. Maar thuis kruipt hij weer terug in zijn schulp. En dat is prima. Hij heeft even tijd nodig. Dat mag.
Ik ben echt een hondenliefhebber maar die podenco’s…..beetje bij beetje veroveren ze steeds meer mijn hart. Wat zijn het toch grappige, slimme gevoelige honden. Onze roedel heeft de max bereikt maar ik vind dit toch wel heel leuk en gezellig om zo af en toe een oppas hondje over de vloer te hebben.
Voor nu wens ik iedereen nog een mooie week toe.
Groeten van Ampa
