9 oktober 2022
Floortje – een ongewone Podenco
Floortje geeft zelden aanleiding tot een verhaal, en dat is op zich toch wel een verhaaltje waard. Zij is een soort model-Podenco: lief, makkelijk en aanhankelijk.
Podencoworld zei dat zij een Podenco is; haar uiterlijk zegt dat zij een Podenco is; zij heeft de positieve eigenschappen van een Podenco – maar mist de typische Podencostreken. Floortje sloopt niet – één USB-kabel en een wollen deken in vier jaar tijd tellen niet –, loopt niet weg en luistert goed. Een enkele keer gaat ze achter een wildspoor aan, maar komt vrijwel meteen terug, en meestal ziet ze konijnen en reeën in de verte niet eens.
Als gedurende 14 jaar een Podenco je leven volledig op zijn kop heeft gezet zoals mijn eerste Podenco Dunya die pas de laatste twee jaar van haar leven wat rustiger werd, dan vind je dat niet erg…
Nadat ik de eerste drie maanden van het jaar 2018 afscheid had moeten nemen van Podenco Maya en van Mastin Luca en zelf een pittige heupoperatie heb ondergaan, kwam in juni Floortje in mijn leven, een kleine Podenco andaluz van 8 jaar.
Mijn herstel na de operatie viel tegen, het duurde langer dan verwacht. En dan heb je net een ‘nieuwe hond’ die opgevoed moet worden. Gelukkig kon partner Tom de wandelingen doen, dus Floortje kwam niets tekort (en de andere honden ook niet), en ik begon met krukken dan wel rollator op grote grasvelden met Floortje aan de lange lijn te trainen. Het was een uitdaging, maar ging goed.
Het hielp ook een band op te bouwen, hoewel het een paar jaar heeft geduurd voordat Floortje ook mij kwam begroeten als ik samen met Tom thuiskwam. Ze liep de eerste tijd straal langs me heen en ging hém enthousiast begroeten.
Maar zoals gezegd, dat is nu veranderd. Zij is heel aanhankelijk en houdt ontzettend van knuffelen. Bij dat laatste maakt ze geen onderscheid tussen mij, visite of de schoorsteenveger: aandacht is aandacht, en die is fijn!
En Floortje heeft een buitengewoon schattige manier om aandacht te vragen: zij gaat zitten, legt haar vleermuisoren plat en zwaait met één voorpootje. Dat is moeilijk te weerstaan, en waarom zou je ook.
Floortje rent niet meer veel, eigenlijk alleen nog als ze erg verdiept was in een graspolletje of aan het graven was en niet door had dat wij al een stuk verder zijn; dan komt ze – al dan niet na roepen – naar ons toe gerend.
Voor haar gewrichten is het ook wel goed dat ze wat rustiger loopt, want mijn dierenarts had vlak nadat Floortje bij me kwam, een gewrichtsafwijking en artrose gediagnosticeerd, wat men in Spanje kennelijk niet had opgemerkt, en overbelasting is slecht voor haar.
Voor de wandelingen heb ik tegenwoordig dus minder een goede conditie – die ik sowieso niet meer heb – dan veel geduld nodig. Want al loop je vaak dezelfde route, er zijn steeds weer nieuwe geuren en ieder graspolletje moet uitgebreid worden onderzocht.
11-jarige collega Cooper is van hetzelfde laken een pak, dus dat komt mooi uit. En 12-jarige Bassie, mijn angsthondje uit Polen, past zich qua lopen toch al aan de twee Spanjaarden aan.
Nu we sinds onze verhuizing 2,5 jaar geleden en grote tuin hebben, kan Floortje ook thuis haar Podencohartje ophalen. Eindeloos kan zij de sporen uitwerken die egels, eekhoorntjes en andere tuinbewoners ’s nachts hebben achtergelaten.
Van de vijver heeft ze alleen het eerste jaar gebruik gemaakt; gelukkig niet om de goudvissen eruit te vangen, maar om er lekker in te liggen. Nu doet ze dat niet meer. Zelfs met de hitte van deze zomer zoekt ze geen afkoeling in het water. Niet eens pootje baden.
Wat kou aangaat, is Floortje wel een typische Podenco: een gigantische koukleum.
In de winter krijgt ze voor de wandelingen uiteraard een jasje aan, en sinds een poos – ze is nu 12 jaar en oudere honden hebben het toch vaker koud – ook ’s nachts een ‘ponnetje’ zoals ik het noem, een zelf gebreid jasje.
’s Nachts wil ze ook in de zomer met haar wollen deken worden toegedekt. Daaronder ligt ze dan heerlijk tevreden te snurken.
Ook model-Podenco’s mogen wat vervelende trekjes hebben. Bij Floortje is dat het uitgraven van nieuwe aanplant in de tuin. Lekker losse aarde. En dan kom ik de tuin in en zie mijn mooie nieuwe plantjes zielig op hun rug liggen, wortels omhoog.
Inmiddels weet Floortje donders goed dat dat niet mag. Maar ze geeft niet zo gauw op, banjert wat door de tuin, loopt semi-onschuldig rond te snuffelen en op het moment dat ze denkt dat ik niet kijk, slentert ze als het ware richting die verleidelijke plantjes, de nagels al op scherp bij wijze van spreken.
Bij mijn 'denk d'r om!' vliegt ze zowat met alle vier de poten de lucht in van schrik en je ziet haar denken: shit, maar ach, de dag is nog lang...
Mijn senioren-clubje:
En als ik nog één ding kwijt mag: ik neem al jaren alleen oude(re) honden op en zou niet meer anders willen. Floortje was met 8 jaar relatief jong toen ze bij me kwam; Cooper, de Galgo-Mastinmix, was 9, voor een grote hond behoorlijk ‘senior’, en Bassie 12 jaar.
De meeste honden zijn veel ouder geworden dan ik bij hun adoptie had durven hopen, velen 14 of 15 jaar. En elke dag is er één om van het nieuwe leven te genieten – voor hen en voor ons!
Judy Kleinbongardt
P.S. Wisten jullie dat Judy de auteur is van het ontzettend leuke Podenco boek "De Podenco, een bijzondere huisgenoot" dat een groot plezier en feest der herkenning is om te lezen. Benieuwd naar meer? Kijk dan op: www.podenco-info.weebly.com
