1 oktober 2022
ZEE, ZAND EN FUEGO
Daar ga je dan. Nog geen maand in Nederland in de opvang en hup naar de uiterste uiteinden van het land…. de zee. Heb ik die ook maar gelijk gezien, zullen ze gedacht hebben. Wauw! Wat een water! Veel jonge! En zout, bleh, vies. Maar laat ik beginnen bij het begin.
De dag van de Podenco Strandwandeling was aangebroken. Ik werd ’s ochtends vroeg wakker gemaakt, maar dan ook heel vroeg. Zó vroeg, dat ik naar buiten keek en het was nog donker. Dat je denkt ‘Dat meen je niet?!’ Wel dus. Wij in de auto. Ik dacht, dit is mijn kans en ben rustig verder gaan slapen in de auto. Tussen het zachte gezoem van de auto, de muziek op de achtergrond en het opvangbaasje die zo nu en dan een paar woorden met me wisselde om te kijken hoe het met me ging, heb ik nog aardig wat schaapjes kunnen wegtellen verstopt in de knusse en warme dekens die op de achterbank in de auto lagen.
We kwamen aan en hoe slaapdronken ik ook was, klaarwakker werd ik in een paar luttele seconden toen ik eenmaal buiten stond. Wat een wind!!! En regen!!! En brrrr. Jonge, koud! En zoveel klotsend en bruisend water!!! Je kon ook wel raden wat ik toen moest zeker! Als een raket! Nu zegt die ene pluk helmgras in de duinen ook “Fuego was here” hihi.
Ondanks het bekende, ik kan beter zeggen beruchte, Hollandse weer, was het strand wel super gaaf! Wat indrukwekkend. De wind tierde om me heen, als een bolletje wol hield het me in zijn kluwen en knopen gevangen. Ik was gewoon aan het stoeien met de wind. Zo nu en dan zette ik me schrap in het zand door al mijn nageltjes uit te spietsen. Op het strand vond ik ook van alles; opgedroogd zeewier, schelpjes, brak hout, plastic flesjes wat dan weer jammer is, touwtjes en nog veel meer. Ik keek me de ogen uit de kop en mijn neusje heeft overuren gedraaid om al die nieuwe geurtjes en sporen te verwerken, maar dat was nog niet alles.
Er waren natuurlijk ook heel veel hondjes op de Podenco Strandwandeling! Wat een lol, allemaal soorttemet van look-a-likes. One big happy family, kun je wel zeggen. Kortom nog geen half uur later en nog geen twintig meter van de auto, okay dat is overdreven, vijftig meter dan, was ik al bekaf van al die indrukken en wederwaardigheden dat we de ‘echte’ strandwandeling maar voor gezien hebben gehouden. Ik ben ook nog maar een half jaar, dus zijn dit soort uitjes best nog wel spannend en indrukwekkend voor me.
Gelukkig was het zeker geen straf om de strandwandeling voor de professionals af te slaan en snel de strandtent in te duiken. Let wel… warme strandtent. Vanachter het glas en vanuit een knusse sofa hebben mijn opvangbaasje en ik alle tot-de-sokken-toe-nat-geregende die-hards bekeken die weer en wind trotseerden om hun hondjes alle uithoeken van het strand te laten zien. Nu verwachten jullie vast een na na nana naaa, maar nee hoor, ze zagen er allemaal heel gelukkig uit. Hondjes renden over het strand. Ze stoeiden met elkaar en baasjes waren druk in de weer met tennisballen en regenjassen. Het was een geweldig gezicht.
Het feest begon pas echt, voor mij dan, toen die hele groep de strandtent binnen kwam. Heel veel mensen en hondjes kwamen binnen. Ik kroop wat dichter tegen mijn opvangbaasje aan. Je weet tenslotte maar nooit hè… maar met het verstrijken van de tijd (enkele hele lange minuten) en hier en daar een kat uit de boom gekeken te hebben, leek alles koek en ei en kon ik mijn nieuwsgierigheid niet langer negeren, vooral niet toen ik de kans kreeg om hier en daar bewonderd te worden, een aai of een knuffel te scoren en niet te vergeten iemand een snoepje te onhutselen. Al dan niet zonder vooraf trots geshowd te hebben dat ik al op commando kan zitten, maar als je dat doet, kwam ik achter, zie je al die andere Podenco’s om je heen kijken van ‘uitsloooover!’, ‘amateur’. Jammerrrrr dan, I’m cute en I know it.
Vind je me ook zo leuk? Ik kan jouw nieuwe maatje worden. Kijk dan gauw op: https://www.podencoworld.nl/.../honden/1-podencos/3973-fuego
